Het IndyCar Series-seizoen van 2025 zit er weer op, waarmee de uiteindelijke kampioenschapsstand bekend is. Een hoge klassering is het doel van alle coureurs, maar het eerste subdoel om dit te bereiken is het verslaan van je teamgenoot of teamgenoten. Hoe presteerden de diverse coureurs ten opzichte van hun teamgenoten, zowel in de kwalificatie als in de race? We doken in de data!

AJ Foyt Racing

Duel	Kwalificatie	Race
Santino Ferrucci / David Malukas	3-14	9-8

Bij AJ Foyt Racing waren de kwalificatieduels overduidelijk: David Malukas heeft Santino Ferrucci volledig overklast. Ferrucci was slechts in drie kwalificatietrainingen sneller dan Malukas.

Onder raceomstandigheden had Malukas het echter een stuk lastiger. In de eerste seizoenshelft finishte Ferrucci twee keer zo vaak vóór Malukas, terwijl Malukas in de tweede helft iets vaker vóór zijn teamgenoot eindigde. Toch lijkt Ferrucci van de twee de betere racer te zijn, aangezien hij vaak indrukwekkende inhaalraces reed. Malukas daarentegen zakte tijdens de races vaker terug vanaf een goede startpositie – soms door strategie of pure snelheid, maar ook door het maken van kostbare foutjes.

Andretti Global

Duel	Kwalificatie	Race
Colton Herta / Kyle Kirkwood	11-6	9-8
Colton Herta / Marcus Ericsson	11-6	15-2
Kyle Kirkwood / Marcus Ericsson	9-8	14-3

Het ware duel bij Andretti Global ging tussen Colton Herta en Kyle Kirkwood. In de kwalificaties was Herta de grote winnaar, maar in de races was het erg spannend tussen beide coureurs, met een strijd die in 9-8 eindigde – in het voordeel van Herta. Toch was het Kirkwood die dit jaar drie overwinningen behaalde, tegenover geen enkele voor Herta. Daar stond tegenover dat Herta twee polepositions pakte, tegenover één voor Kirkwood.

Marcus Ericsson zal komende winter stevig moeten evalueren wat er bij hemzelf misging. In de kwalificaties was zijn achterstand op zijn teamgenoten nog acceptabel, maar tijdens de races was Ericsson in negatieve zin een klasse apart. Zelfs een andere engineer gedurende het seizoen kon het tij niet keren. Een twintigste plaats in het kampioenschap is dan ook zeer teleurstellend voor een coureur bij een topteam. Ericsson mag bovendien van geluk spreken dat hij een doorlopend contract heeft tot 2026.

Arrow McLaren

Duel	Kwalificatie	Race
Pato O'Ward / Christian Lundgaard	11-6	11-6
Pato O'Ward / Nolan Siegel	13-4	13-3
Christian Lundgaard / Nolan Siegel	12-5	14-3

Ondanks dat Christian Lundgaard hem stevige tegenstand biedt, is Pato O’Ward nog steeds de grote man bij Arrow McLaren. O’Ward is veruit de succesvolste coureur van het McLaren-trio, al hoeft Lundgaard zich absoluut niet te schamen dat hij vaak in het kielzog van O’Ward reed. Op de ovals moet Lundgaard zich echter nog wel verbeteren, al laat hij daar inmiddels wel vooruitgang zien.

Datzelfde kan niet gezegd worden van Nolan Siegel. In de kwalificaties toont hij misschien wat progressie, maar in de races zakt hij steevast terug in het klassement. In het gunstigste geval door een gebrek aan racesnelheid, maar vaak ook door crashes – 60% van zijn ovalraces eindigde in de muur. Slechts twee top-tienklasseringen tonen aan dat hij nog niet klaar is om voor een topteam te rijden. Blijkbaar betaalt zijn familie echter genoeg om McLaren daar anders over te laten denken.

Dale Coyne Racing

Duel	Kwalificatie	Race
Rinus VeeKay / Jacob Abel	15-2	14-2

Eigenlijk kan Dale Coyne Racing dit jaar worden gezien als een eenmans­team. Jacob Abel reed weliswaar voor de renstal, maar de jonge Amerikaan had nog zoveel te leren dat het andere deel van het team daar nauwelijks voordeel van ondervond.

Rinus VeeKay stond er tijdens raceweekenden dan ook vaak alleen voor, waardoor de ontwikkeling van de auto veel langer duurde. Dit leidde regelmatig tot moeizame kwalificaties, al stond hij steevast voor zijn teamgenoot. Vaak vond het team pas tegen de race een goede afstelling, waarna VeeKay zich naar voren moest vechten. Al met al zijn zeven top-tienklasseringen, inclusief een tweede plaats in Toronto, een uitstekend resultaat voor een team dat vorig jaar geen enkele keer in de top tien eindigde.

Abel heeft tijdens zijn IndyCar-rookieseizoen veel kunnen leren, maar bleef ver achter bij VeeKay. Als er voor hem een tweede seizoen komt, zal hij echt meer moeten laten zien dan hij dit jaar heeft gedaan.

Ed Carpenter Racing

Duel	Kwalificatie	Race
Alexander Rossi / Christian Rasmussen	10-7	10-7

Met een grote investering van nieuwe mede-eigenaar Ted Gelov moest Ed Carpenter Racing dit jaar een flinke stap vooruit zetten. Lange tijd bleef die doorbraak echter uit, maar richting de slotfase van het seizoen verbeterden de prestaties aanzienlijk. Een overwinning en een vierde plaats in Nashville – de beste race ooit voor het team – vormden het hoogtepunt.

Alexander Rossi werd binnengehaald als nieuwe kopman, die het team naar succes moest leiden. Zowel in de kwalificaties als in de races versloeg hij zijn teamgenoot Christian Rasmussen met 10-7. Toch was Rasmussen verrassend de morele winnaar binnen het team. De Deen liet gedurende het seizoen veel progressie zien en was tijdens de laatste races vaak sneller dan zijn meer ervaren teamgenoot. Met een agressieve rijstijl pakte hij de overwinning in Milwaukee en eindigde hij zelfs boven Rossi in het kampioenschap.

Chip Ganassi Racing

Duel	Kwalificatie	Race
Alex Palou / Scott Dixon	15-2	15-2
Alex Palou / Kyffin Simpson	17-0	15-2
Scott Dixon / Kyffin Simpson	12-5	13-4

Geheel in de stijl van het IndyCar-seizoen was Alex Palou ook binnen zijn team een klasse apart. Zowel in de kwalificaties als in de races was hij ruimschoots sneller dan zijn teamgenoten. Zijn teamgenoten eindigden alleen voor hem wanneer hij door een andere wagen uit de race werd gekegeld (Detroit) of toen het team een verkeerde pitstopstrategie koos (Toronto).

Scott Dixon mag dan weinig hebben kunnen inbrengen tegen de snelheid van Palou, toch presteert hij met zijn 45 jaar nog altijd op hoog niveau. Dat bewees hij niet alleen met zijn overwinning op Mid-Ohio, maar ook met zijn derde plaats in het kampioenschap.

De onervaren Kyffin Simpson kan voorlopig nog geen vuist maken tegen de snelheid van zijn ervaren teamgenoten. Net als Nolan Siegel rijdt Simpson in een topwagen dankzij het grote kapitaal van zijn familie. In tegenstelling tot Siegel toont Simpson echter wél progressie. Steeds vaker wist hij zich in de top tien te melden – dit seizoen zelfs zes keer – met als hoogtepunt zijn eerste IndyCar-podiumfinish (derde) in Toronto. Een knappe prestatie, zeker vergeleken met zijn debuutseizoen waarin hij geen enkele keer in de top tien eindigde.

Juncos Hollinger Racing

Duel	Kwalificatie	Race
Conor Daly / Sting Ray Robb	13-4	13-4

Juncos Hollinger Racing was dit jaar volledig afhankelijk van coureurs die budget meebrengen, maar in het geval van Conor Daly bleek dat geen probleem. De Amerikaan was vooral sterk op de ovals, waar hij in zes races vier keer in de top tien finishte, met een vijfde plaats in Nashville als beste resultaat.

Op de permanente- en stratencircuits was Daly minder sterk, maar desondanks overklaste hij teamgenoot Sting Ray Robb. Robb leek aanvankelijk progressie te boeken met een negende plaats in Long Beach, maar zakte daarna terug. Na drie seizoenen in de IndyCar Series is voor hem nog steeds slechts een rol als ‘veldvulling’ weggelegd.

Meyer Shank Racing

Duel	Kwalificatie	Race
Felix Rosenqvist / Marcus Armstrong	9-8	8-9

De combinatie van de technische samenwerking met Chip Ganassi Racing en mogelijk wel de sterkste rijdersbezetting uit de geschiedenis van het team heeft Meyer Shank Racing naar zijn beste seizoen ooit geholpen. Marcus Armstrong vond verrassend snel zijn draai bij zijn nieuwe team en was een serieuze uitdager van zijn meer ervaren teamgenoot Felix Rosenqvist.

In de kwalificaties was Rosenqvist nét iets vaker sneller, terwijl Armstrong in de races vaker aan het langste eind trok. Opvallend daarbij is dat Armstrong in de tweede seizoenshelft in de races vaker de beter geklasseerde van de twee was. Toch eindigde Rosenqvist hoger in het kampioenschap: met een zesde plaats pakte hij slechts acht punten meer dan Armstrong, die als achtste eindigde.

Meyer Shank Racing beschikte dit jaar werkelijk over de ideale rijdersbezetting, waarbij beide coureurs het maximale uit de wagen wisten te halen.

Prema

Duel	Kwalificatie	Race
Callum Ilott / Robert Shwartzman	12-5	9-8

Het eerste seizoen van Prema in de IndyCar Series moest een echt leerjaar worden, en daarin is het team volledig geslaagd. In de openingsfase van het seizoen kampte de renstal nog met veel opstartproblemen, maar daarna kwamen stap voor stap de resultaten. Het absolute hoogtepunt was natuurlijk de Indy 500-pole van Robert Shwartzman, maar misschien nog belangrijker waren de prestaties in de races. Callum Ilott finishte in vier van de laatste vijf races in de top vijf, wat een enorme opsteker was voor het team.

Kijkend naar het onderlinge duel tussen Ilott en Shwartzman is het niet verrassend dat de meer ervaren Ilott in de kwalificaties vaak zijn teamgenoot versloeg. Verrassender is hoe dicht Shwartzman in de races bij Ilott zat. Uiteindelijk trok Ilott dit duel nipt naar zich toe, maar dat Shwartzman als rookie al zo dicht bij zijn teamgenoot zat, is zeer bemoedigend.

Rahal Letterman Lanigan Racing

Duel	Kwalificatie	Race
Graham Rahal / Louis Foster	8-9	10-7
Graham Rahal / Devlin DeFrancesco	13-4	12-4
Louis Foster / Devlin DeFrancesco	11-6	7-10

Een teleurstellend seizoen voor Rahal Letterman Lanigan Racing. Het team liet vooral in de kwalificaties veel snelheid zien, maar in de races zakte het vervolgens sterk terug. Het hoogtepunt voor het team was zonder twijfel de poleposition van Louis Foster op Road America. Ondanks dat hij zich zes keer in de top tien kwalificeerde, finishte Foster echter nooit in de top tien. De enige drie top-tienklasseringen kwamen dan ook van Graham Rahal.

In de kwalificaties eindigde Foster iets vaker voor Rahal, maar in de races was het Rahal die dankzij zijn ervaring vaak de hoogst geklasseerde coureur van Rahal Letterman Lanigan Racing was.

Dan was er ook nog Devlin DeFrancesco, die in zijn IndyCar-carrière nog geen enkele top-tienklassering heeft behaald. Ook dit seizoen maakte de Canadees vrijwel geen indruk. Zijn hoogtepunt was een vijfde startplaats voor de Grand Prix of Indianapolis, waarbij hij nog steeds achter beide teamgenoten stond. Dat hij relatief vaak achter zijn teamgenoten eindigde, kwam vaak doordat zijn teamgenoten problemen ondervonden of nog meer worstelden met hun wagens.

Team Penske

Duel	Kwalificatie	Race
Josef Newgarden / Scott McLaughlin	7-10	8-9
Josef Newgarden / Will Power	9-8	6-11
Scott McLaughlin / Will Power	10-7	7-10

2025 was voor Team Penske het slechtste seizoen sinds 1999. Het team was met zijn drie wagens langzaam, veroorzaakte een crisis door illegaal geprepareerde auto’s voor de Indy 500, moest drie kopstukken ontslaan, kende veel pech en zag zijn coureurs te veel fouten maken. Pas aan het einde van het seizoen leek Penske de zaken weer op de rit te krijgen en wist het team twee overwinningen te pakken in de laatste drie races.

Tijdens de kwalificaties was Scott McLaughlin opmerkelijk de snelste Penske-coureur, al waren de onderlinge verschillen klein. Will Power was over het seizoen gezien de best presterende coureur in de races, zowel in de onderlinge duels als in het IndyCar-kampioenschap. Ironisch genoeg werd Power aan het einde van het seizoen vervangen.