Greg Moore, 22 april 1975 – 31 oktober 1999

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat Greg Moore het leven liet in een verschrikkelijk ongeval op de California Speedway. De autosport verloor op de middag van zondag 31 oktober 1999 een coureur die zonder twijfel als één van de grootste talenten en één van de meeste geliefde coureurs werd gezien. Zondag 31 oktober 1999 ging de boeken in als een pikzwarte bladzijde in de geschiedenis van de Noord-Amerikaanse autosport.

Moore behoorde halverwege de jaren ’90 tot een jonge generatie getalenteerde coureurs die hun CART-debuut maakten, waaronder ook coureurs als Dario Franchitti, Helio Castroneves, Max Papis, Tony Kanaan en Patrick Carpentier toebehoorden. De Canadees had in 1995 een verpletterende indruk achtergelaten door het Indy Lights kampioenschap met tien overwinningen in twaalf races op zijn naam te schrijven en had een contract getekend met Players’s Forsythe Racing.

Ook in CART (het latere Champ Car) bewees Moore zijn talent al snel door tijdens zijn debuut op de Homestead-Miami Speedway als zevende te finishen. In de vier races die volgden zou Moore twee keer op het podium staan en schreef een jaar later historie door op de Milwaukee Mile als jongste coureur ooit een CART race te winnen.

Al snel werd Moore een kracht om rekening mee te houden, mede door zijn volwassen rijstijl en weinige fouten. In het kampioenschap van 1997 bezette Moore uiteindelijk de zevende plaats en een jaar later eindigde hij als vijfde, met in beide jaren twee overwinningen.

Het seizoen van 1999 zou hét jaar worden waarin Moore om de titel wilde strijden en opende het seizoen met een overwinning op de baan waar het allemaal voor hem begon; de Homestead-Miami Speedway. De nog jonge coureur kende een sterke eerste helft van het seizoen en leidde het kampioenschap de eerste drie races. Halverwege het seizoen leek het geluk Moore volledig toe te lachen toen hij een driejarige deal bij het sterkere Team Penske tekende.

Na een goede eerste helft van het 1999 seizoen, volgde echter een bijzonder teleurstellende tweede helft, waarin hij van de laatste zes races er vijf vroegtijdig moest staken vanwege mechanische problemen. Dit zorgde er voor dat hij sterk terugviel in de stand om het kampioenschap.

Fontana, 1999
Het seizoen eindigde op de California Speedway in het Californische Fontana. Vooraf leek het al een historisch evenement te worden, waarin de zeer spannende strijd om de titel tussen Dario Franchitti en Juan Pablo Montoya beslist zou worden. Een historisch weekend zou het uiteindelijk zeker worden, maar zeker niet om de juiste redenen.

Na de teleurstellende resultaten van de vorige races hoopte Moore het seizoen en zijn dienstverband bij Forsythe met een sterk resultaat af te sluiten. Tijdens de vrije trainingen van vrijdag begon het weekend al niet best met een teleurstellende achttiende tijd.

Het weekend werd de volgende ochtend nog slechter toen hij werd aangereden door een auto, terwijl hij met zijn scooter over de paddock heen reed. Moore liep bij deze botsing een breukje in zijn rechter hand op, waardoor hij de kwalificatie voor de race moest missen. Ondanks vijftien hechtingen in zijn pink en ringvinger, gaven de doktoren hem dankzij een speciaal gefabriceerde brace het groene licht om de race te starten en na drie controleronden op zaterdagmiddag besloot Forsythe ‘gewoon’ Moore in te zetten.

“Maak je maar geen zorgen om mij, ik ben een Canadees die wel tegen een stootje kan. Canadezen zijn gewend om met blessures te spelen,” zei Moore, als voormalig ijshockeyer, tegen journalisten die wilden weten hoe hij met zijn blessure kon sturen.

Komende vanaf de laatste startplaats maakte Moore een wereldstart en vocht zich al snel door het veld naar voren. De race moest na vier ronden geneutraliseerd worden vanwege een crash van Richie Hearn. Nadat de baan weer vrij was gegeven zette Moore zijn gevecht naar de kop van het veld weer voort, totdat hij bij het uitkomen van Bocht 2 plots de controle over zijn wagen verloor, op vrijwel identieke wijze als Hearn enkele minuten eerder. De Forsythe Racing bolide spinde met hoge snelheid het gras op, waardoor deze in de lucht vloog en op zijn kop in de muur klapte. Tijdens het moment van de impact werd er 154G gemeten, Moore was kansloos.

Goede vrienden
Met het overlijden verloor CART niet alleen één van zijn meest getalenteerde coureurs, maar ook één van de mooiste persoonlijkheden van de paddock. Er waren weinig mensen die de goedlachse Canadees niet mochten en ondanks dat vaak gezegd wordt dat er binnen de competitieve autosport geen echte vriendschappen bestaan, leek Moore hierop een uitzondering te zijn.

Waar andere coureurs tijdens raceweekenden vaak in een hotel overnachten, had Moore zijn eigen camper op de circuits. Deze camper groeide al snel uit tot een plaats waar coureurs met elkaar bij elkaar kwamen. Moore had vooral een speciale band met Dario Franchitti, Max Papis en Tony Kanaan.

“Als ik aan hem denk, heb ik bijna tranen in mijn ogen, zoveel pijn doet het, maar tegelijkertijd maakt zijn gedachte me ook weer blij,” verklaarde Papis later.

Ondanks dat ze allen voor verschillende teams reden , ontbloeide er een speciale vriendschap tussen de vier coureurs. Dit soms tot ongenoegen van de raceteams waar de coureurs voor raceten, die op een moment zelfs de scooters van Kanaan en Moore afnamen, nadat de twee constant met elkaar over de paddock raceten.

“Hij was mijn beste vriend, hij is nog steeds mijn beste vriend,” zei Kanaan. “Soms wanneer ik het moeilijk heb vraag ik hem om wat hulp. En in goede tijden zeg ik, ‘Hé, schurk. Je kijkt naar me, toch?”

“Als je kijkt naar kampioenen als Ayrton Senna, die zowel voor mijzelf als voor Greg een idool was, lijkt het alsof speciale mensen maar een kort leven hebben,” vervolgde de Braziliaan. “Niet iedereen, maar alleen sommigen. God geeft speciale mensen voor een korte tijd… en neemt ze vervolgens terug. Ik denk dat het zo werkt.”

The Legacy of #99
Ondanks dat Moore vandaag de dag al tien jaar niet meer onder ons is, is hij in de autosport nog lang niet vergeten. Dario Franchitti droeg eerder deze maand zijn titel zelfs op aan zijn veel te vroeg gestorven maat. Startnummer 99, waarmee Moore vanaf karting tot aan zijn dood reed, is legendarisch geworden en was onder Champ Car na het tragische ongeval zelfs volledig voorbehouden aan Moore. Binnen de huidige IndyCar Series is dit niet het geval en werd het nummer sinds de ‘hereniging’ al twee keer gebruikt.

In 2000 werd zelfs binnen Champ Car de Greg Moore Legacy Award in het leven geroepen, welke jaarlijks vergeven werd aan de coureur die het dichtst bij Greg Moore komt op het gebied van uitmuntend talent en dynamische persoonlijkheid. Dario Franchitti won de award in 2001. Deze award keerde dit jaar op initiatief van Firestone terug, met als uitzondering dat alleen Indy Lights coureurs kans maken op deze prijs. De prijs ging dit jaar naar JR Hildebrand.

Na de dood van Moore werd er zelfs de Greg Moore Foundation opgericht, dat jonge atleten financieel ondersteund om door te breken – de financiële ondersteuning die Moore in zijn beginjaren ook bijzonder hard nodig had.

Ook werd er door autosportjournalisten Dan Proudfoot en Gordon Kirby een boek over het leven van Greg Moore geschreven: Greg Moore – A Legacy of Spirit. Dit bijzonder indrukwekkend geschreven en samengestelde boek is absoluut onmisbaar in de verzameling van elke liefhebber van de Amerikaanse autosport. Enkele fragmenten binnen dit artikel zijn uit dit boek afkomstig.

Dankzij al deze bijzondere initiatieven zal Moore nooit vergeten worden.


“Hij was de jongen waar ik op het circuit het hardst mee vocht en hij was de jongen waarmee ik naast de baan het meeste lol mee had. Greg zou zeker meervoudig kampioen zijn geworden.”
– Dario Franchitti, coureur en goede vriend

“Waar ik vooral aan terug moet denken is zijn passie. Hij had passie voor zijn vrienden en passie voor het leven. Hij had altijd een glimlach. Hij heeft ons geleerd om gepassioneerd te zijn, om lief te hebben en geen dag van je leven te verspillen. Iedereen weet dat hij een geweldige coureur was, en als mens was hij nog tien keer beter.”
– Jimmy Vasser, coureur

“Greg was duidelijk een toekomstig kampioen. Hij was een combinatie van al het goede van deze sport: Getalenteerd, vastberaden, dapper. Ik denk dat alles waar Champ Car voor staat door Greg werd belichaamd.”
– Andrew Craig, voormalig Champ Car voorzitter

“Die vent had meer talent in zijn pink dan de meeste van ons in deze zaal.”
– Paul Tracy, coureur, tijdens het CART banket in 1999

“Hij wachtte totdat we de wagen zo goed mogelijk maakten, waarna hij de baan op reed en een aantal Greg Moore dingen deed. Vaak haalde hij rondetijden uit de wagen waarvan we dachten dat ze niet mogelijk waren. Dat was typisch Greg Moore.”
– Neil Micklewright, team manager Player’s Forsythe Racing

“Ik zag hem als een serieuze speler en hij zou een goede toevoeging zijn aan ons (Formule 1) team. Hij was erg ambitieus en betrokken bij wat hij deed.”
– Jackie Stewart, voormalig coureur en Formule 1 teambaas

“Over de jaren heen heb ik hem mentaal en fysiek zien ontwikkelen. Hij doet gewoon pijn om er over te praten, ik was zo trots…”
– Gerry Forsythe, Moore’s teambaas van 1995 tot 1999

“Hij heeft een door God geschonken talent, waar goed mee om moest worden gegaan. Hij heeft zijn hele leven gewonnen. Toen hij nog jong was en met een kart rond reed, liepen er vaak wel zes vaders naar me toe met hun stopwatches, want hij was het ultieme doel. Hij had het potentieel om de beste van de wereld te worden.”
– Ric Moore, vader

“Ik leef mijn leven zoals het is. Ik denk nooit ‘Ik wil hier niet zijn.’ Ik geniet van elke minuut.”
– Greg Moore