OWW.net 5 jaar: Terugblik op het 2009 IndyCar Series seizoen

Zondag 10 januari bestond OpenWheelWorld.net previes vijf jaar! Om dit te vieren kijkt OpenWheelWorld.net in de komende weken terug op de afgelopen vijf jaar waarvan deze site verslag heeft gedaan. Deze week wordt er teruggekeken op het jaar 2009, het jaar dat Dario Franchitti de concurrentie op slimme wijze aftroefde, Justin Wilson Dale Coyne zijn eerste overwinning schonk en de rentree van Robert Doornbos.

Opnieuw Ganassi vs Penske

Net als een jaar eerder, ging de strijd om de 2009 IndyCar Series titel opnieuw tussen de Ganassi- en Penske coureurs. Ganassi had Dan Wheldon, die een jaar eerder vaak het tempo van teamgenoot Scott Dixon niet kon volgen, ingeruild voor 2007 IndyCar kampioen Dario Franchitti en bleek daarmee over twee gelijkwaardige coureurs te beschikken.

Ryan Briscoe was de enige Penske coureur die zich in de strijd om het kampioenschap kon mengen, teamgenoot Helio Castroneves miste de eerste race van het seizoen en bleef met een wisselvallig seizoen ver achter op de leiders.

Dat de strijd om het 2009 kampioenschap vooral tussen Dixon, Franchitti en Briscoe zou gaan werd al snel duidelijk tijdens de eerste drie races, waarin de overwinningen gelijk over deze drie coureurs verdeeld zouden worden. Gedurende het seizoen ging de strijd om het kampioenschap volledig gelijk op, met na bijna elke race een andere kampioenschapleider. Waar Franchitti de meeste overwinningen binnen haalde, maar deze combineerden met mindere klasseringen, bleek Briscoe het toppunt van constant scoren door bijna elke race als tweede af te sluiten.

Vlak voor de seizoensfinale op Homestead leidde Dixon het kampioenschap nog, met slechts vijf punten voorsprong op Franchitti en acht op Briscoe. Deze stand betekende dat in vrijwel alle gevallen de winnaar van de race tot kampioen gekroond kon worden.

Franchitti kwalificeerde zich voor de race op pole position, maar tijdens de race kwam de Schot snelheid veel snelheid tekort op Dixon en Briscoe, die om de overwinning leken te strijden. Later in de race bleek waarom Franchitti echter niet met de leiders mee kon komen; de Ganassi rijder had voor een strategie gekozen om zoveel brandstof te besparen zodat hij een pitstop minder dan zijn directe concurrenten kon maken. Doordat voor het eerst in de Indy Caar historie een ovalrace zonder neutralisaties werd verreden bleek deze strategie optimaal te werken, waardoor Franchitti uiteindelijk als winnaar boven kwam drijven en zo het kampioenschap op zijn naam schreef.

De opstanding van Helio Castroneves

De winters tussen raceseizoenen zijn voor veel coureurs al erg lang, maar voor Helio Castroneves duurde deze wel bijzonder lang. In plaats van dat de Braziliaan zich kon voorbereiden op het nieuwe seizoen, stond hij voor de rechtbank na beschuldigd te zijn van belastingontduiking.

Penske koos er voor om zijn coureur te blijven steunen totdat de rechter een uitspraak had gedaan, maar had Will Power als vervanger voor tenminste de wintertests en de seizoensopener aangenomen. Terwijl de vrije trainingen van vrijdag in Long Beach werden verreden, kwam het nieuws dat Castroneves in door de rechtbank van Miami was vrijgesproken, waarna de 34-jarige direct naar Long Beach vloog om tijdens de zaterdagtrainingen zijn rentree te maken.

Nog geen twee maanden nadat Castroneves aan zijn nachtmerrie was ontsnapt keerde hij weer terug aan de top door de Indianapolis 500 voor de derde keer op zijn naam te schrijven.

"Dit is ongelofelijk," verklaarde Castroneves geëmotioneerd na zijn overwinning. "Wat een geweldig team. Ik moet, als eerste, God bedanken voor de kans, de kracht, en de familie die ik heb. Ik moet Roger (Penske), Tim (Cindric), alle teamleden, Phillip Morris en alle andere sponsors, Verizon, iedereen bedanken, want zij hebben mijn leven teruggegeven. Ik ben hier dankzij hen. En natuurlijk de fans. Ik ben vereerd om zulk soort fans te hebben. Laten we dit vieren."

Moeizame terugkeer Robert Doornbos

Het zag er voor het seizoen zo goed uit; Robert Doornbos had een stoeltje gevonden bij Newman/Haas/Lanigan Racing, het team waar hij de meeste tegenstand van kreeg tijdens zijn debuutseizoen in de Champ Car World Series.

Maar het liep echter anders voor de Nederlander. Ondanks dat het team in vergelijking met een jaar eerder zich duidelijk had verbeterd, had het team geen schijn van kans tegen teams als Penske en Ganassi, die al zes jaar met het huidige IndyCar Series materiaal hadden gereden. Bovendien leek de IndyCar Series Dallara de rijstijl van Doornbos niet goed te liggen en werd hij om de oren gereden door teamgenoot Graham Rahal.

Desondanks begon het seizoen niet bijzonder slecht, met een top tien finish in Long Beach en een tweede startplaats op de Kansas Speedway. De problemen begonnen echter op Indianapolis, waar de Rotterdammer in de vrije trainingen twee maal zwaar crashte en hij zelfs het eerste kwalificatieweekend moest missen.

Na Indianapolis was de snelheid er duidelijk uit en duurde het lang voordat hij zich weer in de top tien liet zien. Op de permanente circuits halverwege het seizoen liet Doornbos sterkere prestaties zien, maar na een dramatisch weekend op de Kentucky Speedway verliet de voormalig Champ Car Rookie of the Year zijn team en stapte over naar HVM Racing, het team waar hij in 2007 twee races bij had gewonnen.

Al snel bleek echter dat HVM Racing Doornbos niet vooruit kon helpen en bleek de overstap zelfs een stap achteruit te zijn geweest – de Nederlander kwam nu zelfs niet eens verder dan het achterveld. Het seizoen eindigde voor Doornbos geheel in de stijl van het seizoen; na een kleurloze wedstrijd moest hij zijn wagen met mechanische problemen in de pit parkeren.

Justin Wilson scoort eerste zege voor Dale Coyne

In bijna 25 jaar had Dale Coyne Racing niet meer dan een handvol podiumplaatsen bij elkaar gereden, maar het kleine team uit Plainfield, IL had nog nooit een race gewonnen. Hier kwam op 5 juli 2009 verandering in.

Waar andere teams tijdens de winter voor het 2009 seizoen vooral hard werkten aan het dichten van het gat met de topteams op de ovals, koos Dale Coyne Racing er voor om zich te concentreren waar het team en coureur Justin Wilson het best in waren: het racen op permanente- en stratencircuits. Deze gok pakte bijzonder goed uit, wat tijdens de seizoensopener in St. Petersburg al snel duidelijk werd toen Wilson zich verrassend als tweede kwalificeerde en de race als derde finishte.

Na in St. Petersburg al dichtbij een overwinning te zijn geweest, verliep op Watkins Glen alles perfect. Gestart vanaf de tweede plaats wist Wilson al binnen enkele ronden Ryan Briscoe voor de leiding in de race te passeren om vervolgens de leiding tot aan de finish te behouden. Dit ter grote vreugde van teambaas Dale Coyne, het volledige team, de aanwezige fans, de media en zelfs de concurrerende teams.

Na afloop kreeg de historische overwinning nog meer historische lading toen Wilson en Coyne de overwinning vierden zoals vroeger de traditie op Watkins Glen was. Het team was samengekomen in de Seneca Lodge, waar Wilson en Coyne de lauwerkrans aan de muur hingen, zoals Jim Clarke, Graham Hill, Jackie Stewart en Emerson Fittipaldi ooit eerder hadden gedaan.