OWW.net 5 jaar: Terugblik op het 2005 Champ Car seizoen

Zondag 10 januari bestond OpenWheelWorld.net previes vijf jaar! Om dit te vieren kijkt OpenWheelWorld.net in de komende vijf weken terug op de afgelopen vijf jaar waarvan deze site verslag heeft gedaan. Deze week wordt er teruggekeken op het jaar 2005, het jaar dat Sebastien Bourdais zijn tweede titel won en waarin de rivaliteit tussen de Fransman en Paul Tracy snel groeide.

Veel Nederlandse interesse
Nadat Arie Luyendyk in 1997 als laatste Nederlander een Champ Car race had gereden en Tom Coronel in 2000 een Champ Car had getest, ontstond er voor het 2005-seizoen plots veel interesse onder de Nederlandse coureurs in de Amerikaanse klasse. In december 2005 voerden Christijan Albers en Nicky Pastorelli al een Champ Car test uit bij Walker Racing, waarna ook Jos Verstappen en Robert Doornbos begin 2005 aangaven interesse te hebben in een Amerikaans avontuur.

Rond Albers was al snel duidelijk dat de Champ Car test een eenmalig uitstapje was; hij tekende al snel een Formule 1-contract bij Minardi, terwijl Nicky Pastorelli en Robert Doornbos bij het door Midland F1 opgekochte Jordan GP onderdak vonden. Alleen Jos Verstappen leek zich helemaal te storten op een fulltime stoeltje in Champ Car en was één dag zelfs succesvol bij HVM Racing. De Nederlander zou uiteindelijk het stoeltje verliezen aan Ronnie Bremer, nadat HVM en Verstappen het niet eens konden worden over de financiën.

Desondanks zou de Nederlandse eer tijdens Champ Car evenementen wel verdedigd worden. Slechts één week voor de start van het seizoen werd Charles Zwolsman bevestigd bij Condor Motorsports voor een seizoen in het Toyota Atlantic kampioenschap.

Newman/Haas het te kloppen team
Het Champ Car seizoen ging in Long Beach van start met een ijzersterk startveld. Newman/Haas behield kampioen Sebastien Bourdais en Bruno Junqueira. Forsythe verscheen met Paul Tracy en Mario Dominguez aan de start, het jonge RuSport beschikte met Justin Wilson en AJ Allmendinger over een ijzersterke rijdercombinatie, terwijl PKV Racing met Cristiano da Matta en Jimmy Vasser over twee voormalige kampioenen beschikte.

De overmacht die Newman/Haas een jaar eerder had laten zien, zette het team in de eerste twee races overduidelijk voort met Sebastien Bourdais die de seizoensopener in Long Beach won en Bruno Junqueira die in het Mexicaanse Monterrey zegevierde. Deze succesvolle periode kwam echter ten einde tijdens de Indianapolis 500, die Newman/Haas als enige Champ Car team reed. Junqueira crashte tijdens deze race bijzonder zwaar toen achterblijver AJ Foyt IV hem over het hoofd zag. De Braziliaan brak hierbij zijn rug en zou dat jaar niet meer in actie komen. Dale Coyne Racing coureur Oriol Servia zou Junqueira vanaf eind mei vervangen.

Na het slechte verloop van de Indy 500, had Bourdais het ook bijzonder lastig in Champ Car. Terwijl zijn nieuwe teamgenoot in de vier volgende races verrassend drie podiums pakte, mocht de regerend kampioen slechts één keer het podium beklimmen. De slechte prestaties van Newman/Haas maakte de weg vrij voor anderen: Paul Tracy won in Milwaukee en Cleveland, Cristiano da Matta pakte zijn eerste overwinning sinds zijn mislukte Formule 1 avontuur in Portland en Justin Wilson won in Toronto voor het eerst een race. Deze resultaten gaf de concurrentie het geloof dat Bourdais dit jaar wel te kloppen zou zijn.

Deze hoop bleek onterecht te zijn, want halverwege het seizoen revancheerde Bourdais zich ijzersterk. Van de zes opvolgende races zou hij er maar liefst vijf winnen, terwijl teamgenoot Servia de overwinningstrofee van de zesde race voor Newman/Haas veilig stelde. De laatste overwinning van Bourdais, in het Australische Surfers Paradise, was al voldoende om als kampioen te worden gekroond. Toen de druk bij Newman/Haas van de ketel was, kon Wilson de seizoensfinale in Mexico City nog naar zich toetrekken.

Bourdais en Tracy vliegen elkaar meerdere keren in de haren
Eén van de meest opvallende verhalen van 2005 was de rivaliteit tussen Paul Tracy en Sebastien Bourdais. Beide coureurs vlogen elkaar op de circuits meerdere malen in de haren, wat begon in Monterrey. Tijdens deze race had Tracy in de pits de snellere Bourdais ingehaald, waarna Bourdais in de hairpin de leiding weer terug wilde pakken. De Newman/Haas coureur gaf hierbij onvoldoende ruimte en duwde hem van de baan, wat Tracy’s race vroegtijdig beëindigde.

In Toronto ging het opnieuw fout tussen beide coureurs. Wederom waren ze in gevecht om de leiding in de race, waarna ze tegelijk een pitstop maakten. Terwijl Tracy zijn team net had verlaten, kwam Bourdais na zijn stop naast de Canadees te rijden in de pitstraat. Beide coureurs wilden de ander niet voor laten gaan, waarna Bourdais met zijn linker achterband tegen de voorvleugel van Tracy’s Forsythe bolide kwam. Dit sneed de achterband van Bourdais lek, terwijl Tracy de helft van zijn vleugel verloor. Tot grote verrassing van zijn thuispubliek bleef Tracy ‘gewoon’ doorrijden met deze schade, totdat hij een klein half uur later zonder brandstof kwam te staan.

De onenigheid tussen Tracy en Bourdais werd op de Las Vegas Motor Speedway nog verder opgestookt. Opnieuw leidde het duo de race, met Tracy die vlak voor Bourdais op de 1,5 mijl lange oval reed. Na 123 ronden ging Tracy van zijn gas om zijn pitstop te maken, maar gaf dit niet op de juiste manier aan. Dit verraste Bourdais, waarna deze tegen de blauwe Forsythe bolide aan reed en Tracy hard in de muur crashte.

“Dit was de enige manier hoe ze ons konden verslaan,” zei Tracy, die het grootste slechtoffer van alle drie incidenten was. “Al tweemaal heeft hij mijn voorvleugel aan diggelen gereden, en dan nu rijdt hij me van achteren. Ik adviseer hem om niet bij me in de buurt te komen de komende tijd."

Een jaar later zouden Bourdais en Tracy elkaar nog regelmatig treffen op de circuits.

Nieuwe races kennen een vliegende start
Met races in Edmonton en San José kende de Champ Car kalender in 2005 twee nieuwe races.

Vooral de race op het vliegveldcircuit in het Canadese Edmonton bleek een enorme hit te zijn. Ondanks dat het tijdens de vrije trainingen van vrijdag regende, zaten er al een dikke 55.000 fans op de tribunes. Zaterdag en zondag waren de tribunes zelfs helemaal uitverkocht. “Ik weet niets van autosport, maar dit is hét evenement van het jaar in Edmonton, dus daar moest ik bij zijn,” zo verwoorde een bezoeker het algemene gevoel in Edmonton.

Ook in San José waren de tribunes uitverkocht en werd de sfeer door velen zelfs vergeleken met de legendarische race in Long Beach. Het circuit bleek het eerste jaar een iets minder groot succes te zijn. Op het rechte stuk werd een tramrails gepasseerd, dat de neerwaartse druk zo verstoorde dat wagens elke ronde de lucht in schoten. Het leverde wel bijzonder spectaculaire plaatjes op.

Een derde nieuwe race, in het Zuid-Koreaanse Ansan, werd vroegtijdig geannuleerd.

Charles Zwolsman wint het Atlantics kampioenschap
Nadat Charles Zwolsman vlak voor de seizoensopener was bevestigd bij Condor Motorsports, presteerde de Nederlander vanaf de eerste race bijzonder sterk. In Long Beach kwalificeerde hij zich direct op pole position, maar moest deze na de technische keuring weer inleveren toen bleek dat Condor, een team dat enkele jaren niet in de Atlantics actief was geweest, een onderdeel aan de onderzijde van de wagen was vergeten te verwijderen. Komende vanaf de laatste startplaats bewees Zwolsman zijn talent door zich terug te vechten naar een derde plaats.

In Monterrey zou Zwolsman wel vanaf pole mogen starten en zou dit keer uiteindelijk de race ook winnen, na een bijzonder spannend gevecht met Tonis Kasemets. Toen Zwolsman ook in Portland op het podium stond en beide races in Cleveland wist te winnen, was duidelijk dat de Condor Motorsports coureur favoriet voor de titel was.

Al snel wist Zwolsman een groot gat met de concurrentie te slaan. Deze voorsprong bleek hij hard nodig te hebben toen hij in de tweede helft van het seizoen onverklaarbare problemen met zijn motor kreeg, die ook door de tuner niet opgelost konden worden. Door dit probleem liep de wagen van Zwolsman veel minder hard op de rechte stukken dan de concurrentie. Desondanks bleef hij constant finishen, waardoor de voorsprong slechts langzaam afnam en hij zo in Montreal het Toyota Atlantic kampioenschap pakte.

Als prijs voor deze titel mocht Zwolsman in Mexico City zijn Champ Car debuut maken. Het originele plan was dat dit bij Forsythe Racing zou gebeuren. Dit team beschikte echter over onvoldoende wagens doordat Paul Tracy zijn wagen in Las Vegas zwaar had beschadigd. Uiteindelijk kreeg de Nederlander een kans bij Team Australia / Walker Racing. Als teamgenoot van Alex Tagliani en Will Power kwalificeerde Zwolsman zich als achttiende, waarna hij een constante en foutloze race reed om op 19,5 seconde achter racewinnaar Justin Wilson als dertiende te finishen.