Ryan Hunter-Reay heeft verrassend de Grand Prix of Watkins Glen op zijn naam geschreven. De Amerikaan maakte optimaal gebruik van fouten van anderen en pakte voor een eveneens verrassende Darren Manning als eerste het zwart/wit geblokt. Tony Kanaan eiste de derde positie op het podium op, terwijl de top drie in het kampioenschap niet in de top tien wisten te finishen.

Vergeleken met de voorgaande dagen, was het vandaag een stuk warmer op Watkins Glen met 28C graden en een stralend blauwe hemel.

Tijdens de start van de race wist Ryan Briscoe zijn eerste positie te behouden, terwijl Scott Dixon met behulp van een valse start van de vierde startplaats opklom naar de tweede. De gewonnen posities zou hij echter later weer terug moeten geven. De slechtste start was voor Justin Wilson, die van de tweede positie terugviel naar plaats zeven.

Later in de eerste ronde kwamen Darren Manning en Dan Wheldon met elkaar vlak voor de Busstop in aanraking, waarbij Wheldon zijn ophanging verboog en terug naar de pit moest keren voor langdurige reparaties. Vijf ronden later ging het fout voor de tweede coureur uit de top drie van het kampioenschap; Helio Castroneves. De als laatste gestarte Team Penske coureur moest een inhaalrace rijden, waarin hij na een inhaalactie op Enrique Bernoldi te wijd ging en alle aandrijving op de kerbstones verloor. De Braziliaan kon net niet de pit halen, waardoor de eerste neutralisatie van de dag een feit was.

Gedurende deze neutralisatie kwam een deel van het veld naar binnen voor hun eerste pitstops. Bij Wilson zetten de problemen zich na zijn slechte start voort, toen bleek dat hij olie lekte en hiervoor lang in de pit zou moeten blijven staan. Nadat Castroneves terug naar de pit was gesleept, kon zijn motor weer herstart worden en kon hij zijn weg vervolgen.

In de eerste bocht na de herstart slaagde Dixon erin om de tweede positie weer terug te nemen van Hunter-Reay, waarna er bijna dertig probleemloze ronden volgden waarin Briscoe en Dixon een groot gat met de rest van het veld wisten te slaan.

Pas in de 38ste ronde moest de gele vlag weer ter hand worden genomen nadat EJ Viso tegen Vitor Meira was gereden en Meira de bandenstapels in was gecrasht. Voor vermijdbaar contact werd Viso later door de wedstrijdleiding terug naar de staart van het veld gestuurd.

Vlak voor deze neutralisatie had Darren Manning zijn laatste pitstop gemaakt, waarna de rest van het veld tijdens de neutralisatie de pit bezochten. Hierdoor schoof Manning door naar de eerste positie, voor Dixon en Briscoe. Danica Patrick maakte na haar pitstop een beschamend moment mee toen ze bij het wegrijden van haar crew de controle over haar wagen verloor en in de frontaal in aanraking kwam met de pitmuur. Enkele Ganassi Racing monteurs van Dixon konden net op tijd wegspringen om niet te worden geraakt. Patrick kon haar weg na een pitstop voor een nieuwe neus vervolgen, maar werd voor deze actie ook terug naar de staart van het veld gestuurd.

Het Amerikaanse autosportspreekwoord ‘A yellow leads to a yellow’ werd weer eer toe gegaan toen na de herstart Enrique Bernoldi in de eerste bocht spinde en zijn motor af liet slaan. Ondanks dat het een onschuldige spin leek te zijn, was de race toch over voor de Braziliaan. In zijn spin was de Conquest Racing gelanceerd over een kerbstone, waarna de voormalige Formule 1 coureur klaagde over hevige pijn in zijn onderrug. Vlak voordat de gele vlag werd gezwaaid, was Dixon nog wel voorbij gegaan aan Briscoe voor de tweede positie achter leider Darren Manning.

Deze neutralisatie zou er één worden om nog lang te herinneren. Eerst kwamen Milka Duno en AJ Foyt IV met elkaar achter de pacecar in aanraking, waarna beide wagens de bandenstapels in gleden en de race voor beide coureurs beëindigde. Nog geen ronde later spinde Scott Dixon terwijl hij zijn banden op aan het warmen was, waarna Briscoe de wagen niet meer kon ontwijken en de nummers twee en drie in de race met elkaar in aanraking kwamen. Zowel Dixon als Briscoe kon zijn race weer vervolgen na te zijn aangetrokken, maar beide coureurs waren wel teruggevallen naar de vijftiende en zestiende positie.

De herstart van deze neutralisatie vond plaats in de 51ste ronde en bood Hunter-Reay de mogelijkheid om Manning te passeren voor de eerste positie. Erg lang zou het racen onder groen niet duren, want zes bochten later spinde Jaime Camara achterwaarts de bandenstapels in en zorgde voor de vierde gele vlag van de race.

Nadat de race weer was herstart konden de laatste vijf ronden probleemloos worden afgemaakt, waarin Hunter-Reay een gaatje kon slaan met Manning en de eindoverwinning niet meer uit handen hoefde te geven. Manning kreeg in eerste instantie nog wat druk van Kanaan, maar deze besloot op safe te rijden om punten te scoren voor het kampioenschap.

Volledige uitslag van de race op Watkins Glen