Champ Car remembered: Road America

Komend weekend zal in de straten van Long Beach de laatste Champ Car race worden verreden. Na een twaalf jaar durende ‘openwheel oorlog’ met de na het 1995 seizoen afgesplitste Indy Racing League zijn beide series met elkaar herenigd en zullen onder de ‘IndyCar Series’ naam verder gaan. Deze week blikken de ChampCar.nl / ChampCarWorld.net medewerkers terug op de historie van Champ Car. In dit bericht blikt Patrick Straver, Managing Editor van ChampCar.nl, terug.

Als ik terugkijk op de lange historie van Champ Car zou ik waarschijnlijk een compleet boek kunnen schrijven met mooie herinneringen. Champ Car stond bekend als een serie waarin elk weekend wel verrassingen waren en dat maakte de serie voor mij ook absoluut de mooiste raceklasse. Op een weekend in Road America werd eens te meer bewezen hoe verrassend Champ Car kan zijn. Vlak voor de vrijdagkwalificatie had het geregend, waarna de baan erg langzaam opdroogde. Hierdoor bleven alle coureurs de gehele training op regenbanden rijden. Alle coureurs? Nee, er waren er twee die aan het eind van de training een gokje waagden en slicks onder hun wagens lieten monteren: Dan Clarke en Charles Zwolsman. Dit pakte verrassend goed uit, Clarke en Zwolsman de eerste twee posities opeisten. Clarke verzekerde zich met de snelste tijd van een positie op de eerste startrij, maar voor Zwolsman was het niet meer dan een dagsuccesje, want als het een dag later droog zou zijn stelde deze tweede positie niets meer voor.

Een dag later begon de dag tot teleurstelling van Zwolsman en die van mij (als mede-Nederlander) zonnig, maar vlak na het middaguur begon de lucht steeds donkerder te worden. De spanning steeg in het Conquest Racing kamp en natuurlijk ook bij mezelf, zou de regen komen? Uiteindelijk vielen de eerste druppels rond 14:00 uur, 25 minuten voor de start van de kwalificatie! Tien minuten voor de start van de kwalificatie werd het weer kortstondig droog, waardoor de spanning verder toenam. Met het vallen van de groene vlag voor de start van de kwalificatie begon het gelukkig weer te regenen, steeds harder en harder! Bijna alle wagens gingen snel de baan op, met de hoop om hun tijden te verbeteren, maar het was tevergeefs. Zwolsman bleef met zijn wagen in de pit staan en ik zag hem onder zijn paraplu al stiekem een klein feestje vieren. Doordat Sebastien Bourdais die dag de snelste tijd reed en zichzelf verzekerde van de eerste startrij zakte Zwolsman terug naar de derde startpositie, maar het voelde voor iedereen als een overwinning. Ook voor mij. Het was echt top om de coureur die we vanaf zijn eerste race al intensief volgden eindelijk succes te zien hebben. Helaas bleek het voor korte duur, want in 2007 slaagde de 2005 Atlantic kampioen er niet in om een Champ Car stoeltje te vinden.

Op dit gebied was ik uiteraard net zo blij met de podiumfinish van Jan Heylen in Assen vorig jaar, eveneens een coureur waarmee we op dat moment al 1,5 jaar mee goede banden hadden.

Ik hoor hier in Europa soms autosport journalisten klagen over Magny Course, dat het Franse circuit in de middle of nowhere ligt. Ik ben erg benieuwd wat deze journalisten dan zouden vinden van Road America, want dit circuit ligt zonder twijfel in een ogenschijnlijk saaiere omgeving. Rijdend via Chicago en Milwaukee kom je na twee uur tussen boerderijen te hebben gereden eindelijk bij het circuit aan, met Sheboygan, WI (op 25 minuten tijden) en Fond du Lac (45 minuten rijden) de enige iets grotere plaatsjes in de buurt. Ondanks deze ligging moet ik zeggen dat dit circuit gegarandeerd staat voor mooie verhalen, zowel op als naast het circuit. Gedurende de twee Champ Car raceweekenden die ik de afgelopen twee jaar op Road America heb bezocht heb ik vooral ook naast de baan van alles meegemaakt, van een teambaas die zich in een bar verstopt om niet naar het hotel terug te moeten, tot op de meest primitieve wijze moeten kamperen vanwege gebrek aan hotelkamers in de omgeving.

Terwijl ik dit bericht schrijf zit ik in het vliegtuig op weg naar Long Beach, waar komend weekend de laatste Champ Car race plaats zal vinden. In dit vliegtuit kreeg ik weer zo’n mooie bevestiging van wat er zo mooi is aan de Champ Car fans. Ik heb namelijk een sticker van het Champ Car logo op mijn laptop zitten en zat nietsvermoedend teksten te schrijven toen er iemand langsliep die het Champ Car logo zag en zei ‘Hé, Champ Car’ en me vervolgens een schouderklopje gaf… prachtig toch gewoon? Dit zie ik echt niet gebeuren als je bijvoorbeeld een Formule 1, A1GP of MotoGP logo op je laptop hebt staan!

Het zal tijdens dit weekend moeilijk worden om afscheid te nemen van de prachtige raceklasse, de mensen en het materiaal, maar uiteindelijk is de hereniging wel noodzakelijk voor het voortbestaan van de Amerikaanse openwheel racing. Komend weekend zullen we tijdperk feestelijk afsluiten!