Coureurs in de spotlight na de Honda Indy Toronto

De terugkeer van het IndyCar veld in de straten van Toronto stelde afgelopen weekend niet teleur: het zou een raceweekend vol verrassingen en actie worden! Vooraan was het Scott Dixon die een uniek record behaalde door met een overwinning het aantal aanééngesloten jaren met een zege te verlengen naar achttien. Bovendien begint de zesvoudig kampioen de aansluiting te vinden met de kop van het kampioenschap!

Scott Dixon stond al 23 races op rij droog qua overwinningen, maar heeft een einde gebracht aan deze moeilijke periode. Nadat hij dit seizoen in de kwalificatie veelal teleurstelde, kwam de Ganassi Racing coureur in de Toronto beter uit de verf en kwalificeerde zich achter Colton Herta als tweede.

Dixon maakte zijn eerste pitstop één ronde eerder dan Herta, welke op versleten rode, alternatieve banden zoveel verloor dat hij na zijn stop direct voor Dixon terug de baan op kwam. Gebruikmakend van warmere banden was het vervolgens voor Dixon niet moeilijk om de virtuele leiding over te nemen, wat uiteindelijk de racewinnende inhaalactie bleek te zijn.

Met deze overwinning klimt Dixon naar een gedeelde vierde plaats in het kampioenschap, 46 punten achter de leidende Marcus Ericsson. Bovendien verbetert de Nieuw-Zeelander zijn eigen record door nu in achttien achtereenvolgende seizoenen een zege te pakken, een reeks die hij in 2005 begon. Ook is het zijn twintigste seizoen met een overwinning, aangezien hij ook in 2001 en 2003 zege wist te vieren.

De overstap van Chip Ganassi Racing naar McLaren was voor Felix Rosenqvist lange tijd geen gelukkige, maar er zit nu een enorme stijgende lijn in zijn resultaten. Waar teamgenoot Pato O’Ward het veel lastiger heeft, presteert Rosenqvist opvallend sterk. Komende vanaf de achtste startplaats, wist Rosenqvist langzaam posities te winnen. Hierbij had hij gelukt dat hij geen straf ontving voor een botsing waarbij Alexander Rossi in de muur belande. Uiteindelijk behaalde Rosenqvist met een derde plaats zijn eerste podiumfinish in dienst van McLaren, waarmee hij duidelijk maakt zijn IndyCar stoeltje bij het team te willen behouden.

Het is tot nu toe een moeizaam seizoen voor RLL Racing. In Toronto wist Graham Rahal voor een lichtpuntje te zorgen. De vierde plaats is het beste resultaat van het team dit seizoen. Het kwam door een goed uitgevoerde strategie. Rahal startte van de 14e plaats en begon als voorste coureur op de grid op de zwarte banden. Dat gaf hem een vrije baan tegen het einde van de eerste stint waardoor hij enkele plaatsen kon goedmaken bij zijn pitstop. De Amerikaan won twee verdere posities in de pits en in de slotstint van de race. "Voor ons voelt P4 als een overwinning, dit een goede kickstart voor de rest van het jaar", vertelde een tevreden Rahal.

David Malukas blijft indruk maken tijdens de kwalificatie: met een vijfde plaats wist de jonge Amerikaan zich voor de derde keer in vier races in de top tien te kwalificeren, waarbij hij voor de tweede maal de Fast 6 behaalde. In alle actie van de race heeft Malukas het lastiger om zijn hoofd boven water te houden en zakte geleidelijk terug in het veld. Desondanks wist hij met een twaalfde plaats toch weer solide punten te pakken. Ondanks dat Malukas niet het resultaat behaalde waar hij op had gehoopt, zat de snelheid er in de race wel goed in: hij reed wel de snelste ronde van de race! Dit is al de tweede maal dat de rookie hierin slaagt, in Detroit was hij ook al goed voor de snelste ronde.

Magnus Ericsson werd naar de leiding van het kampioenschap gekatapulteerd met zijn zege in de Indy 500, en een reeks van constante resultaten zorgde ervoor dat hij de leiding op zich nam. De Zweed lijkt ook geen last te hebben van de druk. De race op Toronto liet dat nogmaals zien. Na het missen van de Fast 12 moest Ericsson van de 13e plaats van start. De voormalig F1-coureur deed geen gekke dingen. Op moment dat een kans zich voordeed pakte hij die, zoals bij de herstart waarbij Newgarden te wijd ging. Ericsson pakte meteen twee posities. Zo finishte de coureur van Ganassi als vijfde, zelfs al was zijn snelste ronde niet beter dan de twaalfde plaats. En dankzij de matige race van Power en de zwakke laatste stint van Newgarden, vergrootte hij zijn voorsprong in de stand.

Tijdens de vrije trainingen zat Will Power er goed bij en leek zeker een kanshebber op de pole te zijn. In de kwalificatie werd de Australiër slachtoffer van een onfortuinlijke rode vlag, waardoor hij als zestiende moest starten. Gebaseerd op de vorige races geen probleem – in Detroit won Power zelfs van de zestiende startplaats. Maar in de race ging de #12 bolide van Team Penske voor geen meter en finishte als vijftiende. Power beweerde achteraf zelf dat dit kwam door een hoge bandenslijtage en doordat het onmogelijk was om in te halen, maar uiteindelijk de twintigste snelste tijd van de race.