Simona de Silvestro

Als een Europese rijdster kende Simona de Silvestro een zeer opvallende weg naar IndyCar. Na te hebben gekart, begon de Zwitserse haar autosportcarrière in het Italiaans Formule Renault kampioenschap, maar maakte na één jaar direct al de overstap naar Amerika voor het Amerikaanse Formule BMW kampioenschap. Hier won ze direct één race en eindigde als vierde in het kampioenschap.

Dit opende voor de Silvestro de deur naar de Champ Car Atlantics. Na een moeilijk eerste seizoen en een redelijk tweede seizoen, was ze in 2009 lange tijd de dominante factor in het kampioenschap, totdat ze aan het eind van het seizoen tot twee maal toe aan werd gereden en zo ondanks vier overwinningen naar de derde plaats in het kampioenschap zakte.

De goede resultaten in de Atlantics leverde de Silvestro echter wél een IndyCar contract bij HVM Racing op. Gedurende haar eerste seizoen wist de Zwitserse verschillende malen, vooral in de kwalificatie, indruk te maken maar bleven goede resultaten uit. Het seizoen 2011 begon direct wel met een aansprekend resultaat, vierde in St. Petersburg maar dit bleek ook het enige hoogtepunt van het seizoen te zijn. Als enige rijdster met de te zwakke Lotus motor zou het seizoen 2012 een bijzonder lastig jaar worden, waarna ze dan ook afscheid van HVM Racing nam om in 2013 bij KV Racing Technology met de sterke Chevrolet motoren te kunnen rijden.

Dat het lastige jaar ervoor puur te wijten was aan de matige Lotus motor werd in haar jaar bij het team van Kevin Kalkoven en Jimmy Vasser al snel heel erg duidelijk, de Silvestro wist in haar jaar bij KV Racing Technology namelijk negen top tien resultaten te scoren uit negentien wedstrijden met als hoogtepunt een tweede plaats in de straten van Houston. De Zwitserse zou het seizoen uiteindelijk als dertiende finishen in het klassement waarmee ze dit seizoen slechts twee plaatsen achter Tony Kanaan, toentertijd haar teamgenoot, eindigde. Ondanks een sterk 2013 zou de Silvestro niet op de IndyCar grid verschijnen in 2014 omdat ze voor dit jaar een verbintenis met het Formule 1 team van Sauber was aangegaan als test rijder.

In 2015 keerde de Silvestro echter weer terug in de IndyCar paddock en werkte de Zwiterse bij Andretti Autosport een klein deeltijd programma af van drie wedstrijden, waaronder de Indianapolis 500. Het hoogtepunt behaalde de voormalig Atlantics rijdster dit seizoen echter niet op de wereldberoemde 2,5-mijl lange oval maar op het circuit van NOLA Motorsports Park waar de Silvestro in een zeer regenachtige wedstrijd als vierde over de meet kwam. Later dit jaar zou de Zwitserse, wederom namens Andretti Autosport, haar Formule E debuut maken tijdens het slotweekend in Londen. Vervolgens maakte de Silvestro in oktober 2015 namens het team van Amlin Andretti haar voltijd debuut in de volledig elektrische klasse, een echt succes zou het echter niet worden, de Silvestro eindigde het seizoen namelijk als achttiende in het klassement met tweemaal een negende plaats als beste resultaat.

Het jaar 2015 stond voor de Silvestro echter niet alleen in het teken van racen in de IndyCar Series en Formule E. De Zwitserse maakte in dit jaar namelijk ook haar Virgin Australian Supercars debuut door namens Prodrive Racing Australia deel te nemen aan de wereldberoemde Bathurst 1000. In 2016 zou Simona de Silvestro wederom deelnemen aan de duizend kilometer lange race en wist ze bij het team van Nissan Motorsports keurig als veertiende over de meet te komen nadat ze een jaar eerder als 21e was geëindigd. Van 2017 tot en met 2019 kwam de Silvestro voltijd uit in het Virgin Australian Supercars kampioenschap en reed de Zwitserse haar eerste twee seizoenen in deze klasse voor Nissan Motorsports waarna ze in haar laatste jaar overstapte naar Kelly Racing. Bij het team Rick en Todd Kelly kende ze bij uitstek het beste seizoen uit haar Virgin Australian Supercars carrière met een negentiende plaats in het eindklassement, in dit seizoen behaalde ze ook haar beste race resultaat door in de wedstrijd op Pukekohe Park Raceway als zevende over de meet te komen.

In 2019 maakte de Silvestro, destijds als voltijd coureur in Australië zijnde, aan het begin van dat jaar een uitstapje naar de Verenigde Staten om binnen het IMSA WeatherTech SportsCar Championship haar debuut te maken in de 24 uur van Daytona namens Heinricher Racing with Meyer Shank Racing namens de GTD klasse, deze wedstrijd zou de Zwitserse niet onaardig vergaan met een uiteindelijke twaalfde plaats als eindresultaat. Sinds 2020 racet de Silvestro vooral in Europa, de Zwitserse komt op dit continent eigenlijk vooral uit in de ADAC GT Masters waar de voormalig Atlantics rijdster een contract heeft als fabrieksrijdster bij Porsche. Naast haar activiteiten in de ADAC GT Masters reed de Silvestro het afgelopen jaar ook een wedstrijd uit de GT World Challenge Europe Endurance Cup.

Ook in 2021 zal de Silvestro binnen de ADAC GT Masters actief zijn als fabrieksrijdster van Porsche, de Zwitserse zal tijdens de 105e Indianapolis 500 echter ook haar rentree maken in de NTT IndyCar Series waarin ze de wereldberoemde 500-mijl race zal uitkomen namens het gloednieuwe team van Paretta Autosport met technische ondersteuning van het grote team van Roger Penske. Ondanks het feit dat de Silvestro in de ADAC GT Masters bij Porsche een voltijd contract als fabrieksrijdster heeft, is het niet uitgesloten dat de Silvestro naast de Indianapolis 500 met het team van Beth Paretta later dit jaar aan nog meer IndyCar wedstrijden zal deelnemen, dit zal echter alleen in race weekenden zijn waarin de voormalig Atlantics rijdster geen verplichtingen van Porsche heeft.