J.R. Hildebrand

Daar waar veel coureurs al voor hun tiende levensjaar al in de kart zaten, begon J.R. Hildebrand pas op zijn veertiende met de kartsport. Hij bleek direct succesvol en won niet alleen zijn eerste race in het Noord-Californische kart kampioenschap maar won ook in zijn eerste seizoen het kampioenschap. Na karts kwam de jonge Amerikaan via de SCCA Formula Russell in de autosport en won ook hier direct de titel. Hildebrand beklom vervolgens de Amerikaanse autosportladder en kwam via de U.S. F2000 en Champ Car Atlantics in de Firestone Indy Lights terecht waarvan hij in 2009 het kampioenschap op zijn naam schreef.

In 2010 maakte Hildebrand zijn IndyCar debuut als vervanger van de destijds geblesserde Mike Conway op Mid-Ohio Sports Car Course. Naast de wedstrijd op Mid-Ohio reed Hildebrand ook nog de wedstrijd in Sonoma. Vervolgens werd hij voor het seizoen 2011 vastgelegd als voltijd coureur bij Panther Racing. Tijdens zijn allereerste Indianapolis 500 zorgde de jonge coureur bijna voor een sensatie door de race bijna op zijn naam te schrijven. Helaas voor de destijds 23-jarige Amerikaan, crashte hij in de allerlaatste bocht de muur in en passeerde de eindstreep met zijn gecrashte bolide uiteindelijk als tweede.

In 2012 komt Hildebrand niet verder dan een elfde plaats in de eindstand met twee top vijf en vier top tien resultaten. Na een 33e en laatste plaats tijdens de Indianapolis 500 van 2013 had teambaas John Barnes van Panther Racing genoeg gezien en werd Hildebrand voor de rest van het seizoen vervangen door Ryan Briscoe en Oriol Servià. J.R. Hildebrand reed later dat jaar nog wel de wedstrijden op Sonoma Raceway en Auto Club Speedway bij Barracuda Racing als vervanger van Alex Tagliani.

In 2014 reed J.R. Hildebrand voor Ed Carpenter Racing de Indianapolis 500, de Amerikaan reed geen onverdienstelijke wedstrijd en kwam uiteindelijk als tiende aan de finish. Een jaar later in 2015 zou Hildebrand voor het team dat in dat seizoen door het leven ging als CFH Racing niet alleen de Indianapolis 500 rijden maar ook de Grand Prix of Indianapolis op het infield van de Speedway. Hildebrand zou de Indianapolis 500 dat jaar als achtste eindigen. Ook in 2016 kwam J.R. Hildebrand tijdens de meimaand in actie voor het team dat inmiddels weer door het leven ging als Ed Carpenter Racing, de Amerikaan was wederom twee plekken gestegen ten opzichte van het jaar ervoor en kwam de 100e Indianapolis 500 als zesde aan de finish.

Nadat Hildebrand van 2014 tot en met 2016 alle Indianapolis 500's rijdend voor Ed Carpenter Racing met een top tien resultaat had afgesloten vond Carpenter het tijd dat Hildebrand een tweede kans kreeg voor een voltijd zitje in IndyCar. Het seizoen 2017 bleek echter alles behalve een succes te worden voor de Indianapolis 500 Rookie Of The Year van 2011. Op een derde plaats in Phoenix en een tweede plaats in Iowa na wist Hildebrand geen enkele keer in de top tien te eindigen, de Amerikaan werd teleurstellend vijftiende in de eindstand.

Na een teleurstellend 2017 waarbij Hildebrand na één voltijd seizoen het veld alweer moest ruimen bij Ed Carpenter Racing, reed Hildebrand in 2018 de Indianapolis 500 bij Dreyer & Reinbold Racing in bolide #66. Ook in 2019 reed de Amerikaan de Indianapolis 500 voor het team van Dennis Reinbold maar dan niet in bolide #66 maar in bolide #48, dit deed de Amerikaan om de in 2018 overleden Dan Gurney te eren die meermaals met dit nummer rondreed in zijn carrière. In 2020 reed Hildebrand wederom de Indianapolis 500 bij Dreyer & Reinbold Racing maar dan in een bolide met #67, een startnummer dat voorheen werd gebruikt door het team van Sarah Fisher Hartman Racing.

Na van 2018 tot en met 2020 de Indianapolis 500 bij Dreyer & Reinbold Racing te hebben afgewerkt, reed Hildebrand de wereldberoemde 500-mijl race in 2021 voor het team van A.J. Foyt Racing en kwam de voormalig Indy Lights kampioen in de wedstrijd als vijftiende over de meet waarmee hij de sterkst presterende coureur van het gehele team was. In 2022 nam de Amerikaan namens AJ Foyt Racing aan twee ovalraces (Texas en de Indy 500), welke hij knap als veertiende en twaalfde zou finishen. Hierna is het hem niet meer gelukt om een stoeltje te bemachtigen.