Zondag 10 januari bestond OpenWheelWorld.net previes vijf jaar! Om dit te vieren kijkt OpenWheelWorld.net in de komende weken terug op de afgelopen vijf jaar waarvan deze site verslag heeft gedaan. Deze week wordt er teruggekeken op het jaar 2007, het jaar dat Sebastien Bourdais voor het vierde jaar op rij kampioen werd, Robert Doornbos een ijzersterk debuutseizoen reed en Jan Heylen zijn eerste podiumplaats pakte.

Kan Bourdais er vier op rij van maken?

Na zijn kampioenschappen in 2004, 2005 en 2006 deelde Sebastien Bourdais al het record van meeste opeenvolgende kampioenschappen met Ted Horn (1946, 1947 en 1948), maar met een vierde titel zou de Fransman alleen aan de top staan.

Voor het 2007 seizoen zou de Fransman echter te maken krijgen met een gelijk speelveld, een direct gevolg van de introductie van de Panoz DP01. Bourdais vond in de jonge Graham Rahal een nieuwe teamgenoot, die zich al in het Atlantic Championship had bewezen. Bij Forsythe Racing was Mario Dominguez teruggekeerd als teamgenoot van Paul Tracy en RuSport en Rocketsports waren als RSports een technische samenwerking aangegaan en leken met Justin Wilson en Alex Tagliani eveneens over een sterk rijderduo te beschikken.

De nieuwe wagen gaf zwakkere teams bovendien de kans om het gat met de top te dichten. HVM Racing, omgedoopt tot Minardi Team USA (met rookie Robert Doornbos en Dan Clarke), en Team Australia / Walker Racing (met Will Power en Simon Pagenaud) maakte het best van de nieuwe omstandigheden gebruik en konden ook om overwinningen vechten.

Het seizoen opende niet alleen met een wagen, maar ook op een gloednieuw stratencircuit dat door downtown Las Vegas liep. De resultaten van het gelijke speelveld waren overduidelijk zichtbaar; Bourdais kende een zwaar weekend en crashte zelfs door een eigen fout uit de race. Power bleek het hele weekend de snelste te zijn en scoorde zijn eerste Champ Car zege, voor een verrassend sterk debuterende Doornbos en Tracy.

Maar wie de hoop had dat Bourdais met de Panoz DP01 eenvoudig verslagen kon worden kwam al snel bedrogen uit. De Fransman stelde na het debacle in Las Vegas snel orde op zaken door de drie volgende races op zijn naam te schrijven en zo de leiding in het kampioenschap weer terug te nemen.

Deze drie sterke races werden echter opgevolgd door drie races waarin de Newman/Haas/Lanigan Racing coureurs slechts één keer wist te finishen en Tracy, Doornbos en Power de hoogste trede van het podium mochten betreden. Dit bracht de leiding in het kampioenschap na Toronto zelfs in handen van Doornbos. Na deze race begon Bourdais echter al zijn eindejaarsoffensief en won van de zeven resterende races er maar liefst vijf om zo in Surfers Paradise al tot kampioen te worden gekroond.

Justin Wilson reed zich met een onopvallend, maar constant seizoen -waarin hij alleen de Nederlandse Champ Car race wist te winnen- naar een tweede plaats in het kampioenschap. Daarmee eindigde de Engelsman vlak voor Robert Doornbos, die de Rookie of the Year titel op zijn naam schreef.

Robert Doornbos rijdt indrukwekkend debuutseizoen

Aangekomen in Las Vegas voor de seizoensopener wist Robert Doornbos nog weinig over Champ Car of de Amerikaanse autosport, maar dit weerhield hem er niet van om in de wagen veel indruk te maken. Tijdens zijn eerste race reed de Rotterdammer zich direct naar de derde startplaats, om na een sterke race zelfs achter Will Power als tweede te finishen.

Na een slecht raceweekend in Long Beach, vervolgde Doornbos zijn indrukwekkende debuut met derde plaatsen in Houston en Portland, waarna hij in Cleveland maar een halve seconde tekort kwam op racewinnaar Paul Tracy en als tweede finishte. Een race later werd de Minardi Team USA coureur wel als eerste afgevlagd, nadat hij in Mont Tremblant lange tijd Bourdais achter zich had gehouden.

De reeks van vier podiumfinishes op rij werden werd onderbroken door twee mindere resultaten in Toronto en Edmonton, maar in de straten San José haalde Doornbos zijn tweede Champ Car zege binnen.

Na San José sloeg het weer echter volledig om voor de Nederlander, die na zijn zege plots hard moest knokken voor top tien finishes. In Road America zorgde een botsing met teamgenoot Dan Clarke er nog voor dat hij slechts als veertiende over de eindstreep kwam, maar tijdens de Europese races op Zolder en Assen zat er niet meer in dan een zevende en een dertiende plaats.

Na een vierde plaats in het Australische Surfers Paradise leek Doornbos nog serieuze kans te maken op het vicekampioenschap, maar door uit te vallen tijdens de seizoensfinale in Mexico City verloor hij deze eer aan Justin Wilson. Het zou dat seizoen de enige keer zijn dat Doornbos niet het zwart/wit geblokt zou zien.

Moeizaam seizoen Jan Heylen eindigt vroegtijdig met een hoogtepunt

Het 2007 Champ Car seizoen kende voor Jan Heylen een bijzonder vreemd verloop. Na een jaar eerder een goed debuutseizoen te hebben gereden bij Dale Coyne Racing, mocht de Belg de wintertests en de eerste drie races slechts van de zijlijn bekijken.

Pas op 1 juni werd officieel bevestigd dat Heylen bij Conquest Racing zijn rentree in de serie zou maken, maar kreeg voor zijn eerste raceweekend slechts één testdag als voorbereiding. Desondanks kwalificeerde hij zich op Portland voor zijn eerste race op de twaalfde plaats, maar viel enkele ronden voor de finish uit met een technisch probleem. Dit zou de start zijn van een reeks van vier races waarin de Conquest coureur niet zou finishen.

Pas in Edmonton zou Heylen voor het eerst de eindstreep bereiken en werd als tiende geklasseerd. Al snel vond hij de stijgende lijn met een negende plaats in San José en een zesde positie op Road America. Tijdens zijn thuisrace in Zolder bleek echter alles tegen te zitten. De Belg werd in de eerste ronde van de eerste vrije training door Dan Clarke van de baan geramd en verloor waardevolle tijd doordat hij op vrijdag helemaal niet meer kon rijden. Deze achterstand zou hij niet meer goedmaken en kwam in de race niet verder dan de dertiende plaats.

Na het mislukte weekend in België pakte Heylen de stijgende lijn weer op en reed in Assen de race van zijn leven, waarin hij vele favorieten in wist te halen om uiteindelijk als tweede af te worden gevlagd.

Helaas zou Heylen niet lang van dit mooie resultaat genieten, want door een gebrek aan financiën werd hij voor de laatste twee races aan de kant geschoven voor Nelson Philippe.

Succesvolle terugkeer van Champ Car in Europa

Na de laatste Europese race op de Duitse Lausitzring in 2003, keerde Champ Car in 2007 weer op Europese bodem terug met races in het Belgische Zolder en het Nederlandse Assen. Beide circuits vielen onder de coureurs erg in de smaak en bovendien omarmden de Europese fans Champ Car massaal.

Ondanks dat de tribunes tijdens beide evenementen op vrijdag en zaterdag er nog bijzonder verlaten bijstonden, stroomden deze op zondag goed vol. Met 25.000 fans op zondag in Zolder viel de opkomst misschien nog enigszins tegen, maar de ruime 61.000 bezoekers van de Dutch Champ Car Grand Prix op zondag overtrof vele verwachtingen en maakte veel indruk op de Champ Car organisatie.

Panoz DP01 bereikt alle sportieve doelstellingen

Het vele werk dat Champ Car in de ontwikkeling van de nieuwe Panoz DP01 had gestoken bleek gedurende het seizoen niet voor niets te zijn geweest. Naast het enige probleem dat er tijdens de seizoensopener problemen waren met het bijtanken van de wagens, bleek deze wel betrouwbaar te zijn en zorgde deze inderdaad voor nieuwe spannende races.

Ondanks dat Newman/Haas/Lanigan nog altijd het toonaangevende team binnen de serie bleef, bleek het gevecht om de ‘best of the rest’ positie wijd open te liggen. Waren Forsythe en RuSport in 2006 de enige teams die Newman/Haas/Lanigan konden bedreigen, in 2007 gaf de komst van de DP01 ook teams als Minardi Team USA en Team Australia / Walker Racing de kans om ook Newman/Haas/Lanigan soms te snel af te zijn. Dit terwijl PKV, Dale Coyne en Conquest Racing soms konden schitteren. Het enige team dat in 2007 geen enkele podiumfinish scoorde was het nieuwe Pacific Coast Motorsports.