Coureurs in de spotlight na de Grand Prix of Indianapolis

De GMR Grand Prix of Indianapolis was niet een race die bol stond van het spektakel, maar was wel goed gevuld met veel inhaalacties en interessante strategieën. Een slimme bandenstrategie bracht Alex Palou naar zijn eerste overwinning van het jaar. Wat hij precies deed en enkele andere interessante verhaallijnen lichten we uit!

De sleutel voor de overwinning vond Alex Palou op de standaard, zwarte banden. De Spanjaard startte de race op een setje rode, alternatieve banden, waarop hij direct de leiding pakte. Deze verloor hij op het moment dat Christian Lundgaard de rode banden monteerde.

Waar alle concurrenten minimaal twee stints op de rode banden reden (waarop ze vooral in het laatste deel van de stint veel tijd verloren), bleef Palou op de standaard banden rijden. Dit bleek de goede keuze te zijn, zeker met een lange laatste stint waarin veel rijders veel tijd op de rode banden verloren. Palou had hier geen last van op de zwarte banden en won zo met bijna 17 seconden voorsprong!

Bij Rahal Letterman Lanigan Racing zullen de coureurs misschien even in hun arm hebben geknepen om te controleren dat ze niet droomden: waar het team in eerdere races kansloos achteraan reed, was het deze race plots zeer competitief! Dit begon als in de kwalificatie, waar Christian Lundgaard zijn eerste IndyCar pole pakte en ook Jack Harvey en Graham Rahal zich in de top acht kwalificeerden.

In de race kon Lundgaard de leiding niet lang behouden doordat hij op de zwarte banden startte, maar kon tijdens zijn tweede stint de leiding wel weer heroveren. De hoge bandenslijtage op de rode banden nekte hem vervolgens, waardoor er uiteindelijk niet meer in zat dan een vierde plaats aan de finish. Rahal was bij de start erg onfortuinlijk en viel ver terug door een lekke band. Door enkele zeer lange stints te rijden kon hij een pitstop overslaan en kwam zo alsnog in de top tien over de finish: als tiende.

Alleen liep de race bij Jack Harvey voor geen meter. Bij de herstart na de enige neutralisatie verremde de Engelsman zich dusdanig dat hij een grote flatspot kreeg en zo al veel terrein verloor. Tot overmaat van ramp spinde hij vervolgens, waarna hij op een ronde achterstand als twintigste finishte.

Rinus VeeKay probeerde tijdens de race een beproefde strategie toe te passen: een relatief vroege eerste pitstop maken, waardoor hij buiten het verkeer snelle rondetijden kan laten noteren, zodat concurrenten na hun pitstop achter hem terug op de baan kwamen en hij ze vervolgens op kon houden. Dit zou een goede strategie zijn, met als grote ‘maar’ dat hij zijn eerste stint op de zwarte banden reed.

Doordat de rode banden minder lang meegingen, had hij zijn stint op zwarte banden zo lang mogelijk moeten maken. Nu won hij in eerste instantie wel posities, maar verloor deze weer doordat hij te lang door moest rijden op de rode banden. Tot overmaat van ramp zag het team zelf ook wel in dat een lange laatste stint op de rode banden niet ging werken en moest VeeKay dus nog een stint op de zwarte banden rijden. Desondanks wist hij vanaf zijn zeventiende startplaats wel vier plekken te winnen om als dertiende te worden afgevlagd.

Van hero naar zero: de samenvatting van het raceweekend van Kyle Kirkwood. Tijdens de kwalificatie was de Amerikaan de held bij Andretti Autosport, door niet alleen als enige van het team de Fast 12 te halen, maar ook nog eens zich voor de Fast 6 te kwalificeren.

In de race zou deze heldenstatus al snel verdwijnen: in de eerste bocht raakte hij Graham Rahal en niet veel later tikte hij Will Power achterstevoren. Voor dat laatste kreeg Kirkwood de straf dat hij zich naar de laatste plaats terug moest laten vallen. Door het gebrek aan neutralisaties, zou het vervolgens een lastige inhaalrace worden en zat er niet meer in dan een teleurstellende veertiende plaats aan de eindstreep.