Bizarre situaties in IndyCar: De ‘Spin & Win’ van Danny Sullivan

Eén van de dingen die autosport zo mooi maakt, zijn de soms bizarre situaties die voorkomen. Met meer dan honderd jaar historie zijn er in het verleden bijzonder veel van dit soort situaties geweest, waarbij je je afvraagt ‘Hoe is dit mogelijk?’. Dit keer gaan we terug naar de fameuze Indianapolis 500 van 1985, het jaar van de klassieke ‘Spin & Win’ van Danny Sullivan.

Ondanks dat de Indianapolis 500 van 1985 voor Sullivan nog maar zijn tweede Indy 500 was, kon hij zelf niet worden omschreven om een jong talent: op dat moment was de Amerikaan al 35 jaar oud.

Sullivan was pas op 21-jarige leeftijd met de autosport begonnen en had zich via de Europese formule-ladder omhoog gewerkt. Begin jaren ’80 keerde Sullivan terug naar Amerika om sportcars te rijden. Dit opende de deur om in 1982 twee Indy Car races te rijden. Tot ieders verrassing behaalde hij tijdens zijn debuutrace op de Atlanta Motor Speedway een derde plaats. Dit leverde hem interesse op van het Tyrrell Formule 1-team, dat met sponsor Benetton op zoek was naar een Amerikaanse rijder.

Het jaar erop reed Sullivan voor het Benetton Tyrrell team in de Formule 1, maar kende een moeizaam seizoen met slechts één puntenfinish: vijfde in Monaco. Teamgenoot Michele Alboreto worstelde eveneens met de wagen, maar kende een enorme uitschieter door tijdens één van zijn twee puntfinishes zelfs een race te winnen. Na dit moeizame seizoen keerde Sullivan terug naar Amerika en wist in zijn eerste volledige Indy Car seizoen direct twee races te winnen.

Voor de Indy 500 van 1985 werd Sullivan niet direct als grote kanshebber gezien: een jaar eerder reed hij eerder mee als veldvulling en een achtste startplaats was ook niet bijzonder indrukwekkend. Poncho Carter had zich verrassend voor de race op pole gekwalificeerd, voor Scott Brayton en Bobby Rahal.

In de race was het al snel Rahal die de leiding pakte, voor de als vierde gestarte Mario Andretti. Een langzamere pitstop bij Rahal gaf Andretti de leiding in handen, waarna Rahal uiteindelijk zelfs helemaal uit zou vallen met een turboprobleem. Dit bracht Sullivan op de tweede plaats. Terwijl er nog 250 mijlen te rijden waren, kreeg de Penske coureur van zijn team een bericht dat niet helemaal correct overkwam.

“Ik dacht dat er nog maar 12 ronden te rijden waren,” zou Sullivan later verklaren. “Dat is de reden waarom ik veel haast kreeg om Mario (Andretti) te passeren.”

Om de leiding in de race te pakken, schroefde Sullivan het vermogen van zijn Cosworth motor op, waarna hij snel inliep op Andretti. In de 120ste ronde kwam hij op het rechte stuk naast de wagen van Andretti. De leider in de race gaf echter niet op en duwde de aanvaller op het horizontale stuk asfalt onder de banking. Desondanks wist Sullivan zijn inhaalactie af te maken en kwam als leider uit Turn 1, totdat hij de controle over zijn wagen verloor.


Terwijl Sullivan de banking weer opreed, werd de achterzijde van zijn door March gebouwde bolide instabiel. Eén maal wist hij dit op te vangen, maar vervolgens brak de achterkant uit en spinde de felrode bolide op hoge snelheid in het rond. Na een 360-graden spin wist Sullivan zijn wagen op te vangen, terwijl Andretti al zijn talent aan moest spreken om de spinnende wagen te ontwijken. Miraculeus slaagde Sullivan er in om zijn wagen uit de muur te houden, waarna hij zijn race kon vervolgen.

“Het was gewoon puur geluk dat ik tijdens de spin omhoog keek en de suites van Turn 2 zag, waarna ik mijn voet van de rem af haalde,” zou Sullivan later tegen de USA Today vertellen. “Vervolgens verloor ik bij weer de controle over mijn wagen bij het selecteren van de juiste versnelling, want mijn motor was afgeslagen. Toen de motor weer herstartte, scheelde het vervolgens weer weinig of ik was opnieuw gespind. Of het pure kunde of puur geluk was, ik denk dat het 50-50 was. Misschien geef ik mezelf dan wel teveel eer.”

Als gevolg van de spin werd de race geneutraliseerd, waarna Andretti en Sullivan de pits konden bezoeken voor brandstof en banden. Na deze neutralisatie leidde Andretti nog steeds, voor Tom Sneva en Sullivan. Sneva zou al snel door een incident wegvallen, waarna Sullivan de tweede plaats weer zou bezetten.

In de 140ste ronde, precies twintig ronden na zijn eerdere spin, zou Sullivan opnieuw proberen Andretti te passeren. Op precies dezelfde plek als zijn eerdere poging, lukte het dit keer wel om de inhaalmanoeuvre succesvol af te ronden. Vanaf dat moment kon Sullivan een voorsprong opbouwen en pakte met 2,5 seconde voorsprong op Andretti zijn eerste Indy 500 overwinning uit zijn carrière.

Uiteindelijk zou dit voor Sullivan ook zijn enige Indy 500 blijken te zijn. In 1988 gaf hij wel zijn carrière meer glans door het winnen van de Indy Car titel. Sullivan zou tot 1995 in Indy Car blijven rijden, totdat hij zware verwondingen opliep in een crash op de Michigan International Speedway. Terwijl hij herstellende was van deze crash, kondigde hij op 45-jarige leeftijd zijn autosportpensioen aan.