Graham Rahal wint spektakelstuk op Texas Motor Speedway

Graham Rahal heeft de Firestone 600 op Texas Motor Speedway gewonnen, maar liefst twee en een halve maand nadat de wedstrijd was gestart maar door slechte weersomstandigheden van begin juni was verplaatst naar eind augustus. Rahal pakte in de laatste ronde de leiding van James Hinchcliffe welke de hele race aan kop lag om vervolgens de race met een fotofinish te winnen van de Canadees, Tony Kanaan welke ook tot aan de laatste ronde in gevecht was om de zege werd derde en maakte daarmee de top drie compleet.

De herstart van de race na ruim twee maanden begon met James Hinchcliffe aan kop, Takuma Sato herstartte achter de Schmidt Peterson coureur op een ronde achterstand maar al gauw zou de Japanner terugvallen en kon Ryan Hunter-Reay welke op de tweede plaats rondreed en kort daarna een tijdje "two-wide" zou gaan met Hinchcliffe de leiding overnemen. De Texaan zou hier echter niet lang van kunnen genieten want James Hinchcliffe bleek enorm sterk en Hunter-Reay zou uiteindelijk steeds verder terugvallen naarmate de race vorderde.

Opvallend was dat daar waar Ryan Hunter-Reay steeds verder terugviel, Will Power en Ed Carpenter naar voren kwamen, ook Hélio Castroneves was op dit moment goed bezig en klom op naar de tweede plaats, wat de top drie op dat moment liet bestaan uit Hinchcliffe, Castroneves en Ed Carpenter, kort na de vele positie wisselingen en het close racing zou het er even wat rustiger aan toe gaan en zou er vooral "single file" gereden worden. Nadat zo'n beetje het hele veld achter elkaar aan reed was het Will Power die terugzakte, Ryan Hunter-Reay zou nog verder terugzakken dan hij al deed en zelfs op een ronde achterstand komen.

Graham Rahal welke tussendoor de top drie binnen was gedrongen en daar in eerste instantie eenzaam rondreed was bezig om jacht te maken naar de top twee, bestaande uit James Hinchcliffe en Hélio Castroneves. Er werden verschillende strategieën tijdens de wedstrijd toegepast al waren het constant James Hinchcliffe en Ed Carpenter die het langste door reden en dus was het ook steeds Hinchcliffe die als laatste naar binnen kwam voor vers rubber en ethanol.

Na de eerste serie pitstops was het echter Hélio Castroneves die de betere strategie leek te hebben en de leiding overnam van James Hinchcliffe, echter zou Hinchcliffe in een enorm snel tempo het gat met de Braziliaan dichten en de leiding herpakken, slechts drie ronden na zijn pitstop. Op dit moment werd ook duidelijk dat Ryan Hunter-Reay's problemen groter waren dan gedacht, de Amerikaan was zichtbaar en het worstelen met zijn wagen en het mag een wonder worden genoemd dat de Andretti Autosport coureur zijn bolide uit de muur hield op bepaalde momenten.

Hélio Castroneves welke tot nu toe de gehele race nog een gevaar voor de overwinning was zou langzaam terugzakken en Ed Carpenter zou de top drie weer binnendringen achter Graham Rahal en leider James Hinchcliffe. Na de tweede serie pitstops was Castroneves echter weer de top drie binnengereden nadat de Team Penske coureur Ed Carpenter had ingehaald.

Op dit moment werd er al enige tijd achter elkaar aan gereden maar zou er toch een "side-by-side" gevecht ontstaan tussen Tony Kanaan en Graham Rahal, echter zou dit gevecht niet lang duren in het voordeel van Rahal dankzij het feit dat de Rahal Letterman Lanigan Racing coureur met versere banden rondreed. Rahal zou een aantal ronden na het gevecht met Kanaan in ronde 182 de derde plaats overnemen van Hélio Castroneves waarmee de Braziliaan wederom buiten de top drie zou worden geduwd. James Hinchcliffe was op dit moment dominant en iedereen achter hem reed "single file", in de pits ging het er spannender aan toe.

Dit was te wijten aan de pitstops van Will Power en Graham Rahal, Power moest namelijk voor het wegrijden even wachten totdat Rahal zijn pitcrew inreed om een herhaling van het incident tussen Josef Newgarden en Mikhail Aleshin in Mid-Ohio te voorkomen. Nadat het in de pits maar net goed ging leek er langzaam een gevecht om de leiding te ontstaan doordat Ed Carpenter welke op dat moment op de tweede plaats rondreed, inliep op James Hinchcliffe welke tot op dat moment eigenlijk de gehele race domineerde.

Even later reed Scott Dixon naar Ed Carpenter toe om vervolgens te proberen zich van een ronde achterstand te ontdoen, echter zou het na close racing in bocht vier in tranen eindigen in bocht één nadat de twee elkaar raakte, Carpenter kwam ongeschonden weg maar Dixon gleed te "apron" op en kwam uiteindelijk overdwars de baan op en crashte de muur in om vervolgens weer terug de "apron" te glijden, Hélio Castroneves zou Dixon nadat de Ganassi coureur tot stilstand was gekomen heel lichtjes raken maar er geen schade aan overhouden. Scott Dixon was zichtbaar woedend op Ed Carpenter, vermoedelijk bozer dan de Nieuw-Zeelander normaal zou zijn omdat dit gevecht op de baan niet om positie ging, na een lange run onder groen was de eerste neutralisatie een feit.

Nadat de race weer werd hervat na de opruimwerkzaamheden van Dixon's crash zat het veld weer enorm dichtbij elkaar, net als aan het begin van de wedstrijd. Een aantal coureurs welke net buiten de top drie reden hadden een bezoekje aan de pits gebracht tijdens de neutralisatie voor vers rubber, ook een aantal achterblijvers hadden dit gedaan waardoor deze coureurs allemaal sneller waren dan de leiders, het gevolg was dat de achterblijvers zich logischerwijs van een ronde achterstand wilden ontdoen, echter zou Ed Carpenter die op dat moment tweede lag, een aanval plaatsen op James Hinchcliffe en een bocht lang aan kop rijden.

De Canadese Schmidt Peterson Motorsports coureur zou dit echter niet pikken en meteen de leiding herpakken van "Special Ed", er werd weer volop "side-by-side" en soms zelfs met zijn drieën naast elkaar gereden, al zou dit niet lang duren nadat Ed Carpenter bij het uitkomen van bocht vier de controle leek te verliezen en daardoor werd geraakt door Hélio Castroneves en de muur in crashte. Voor Carpenter betekende dit einde wedstrijd, Castroneves kon met een enorm beschadigde wagen door rijden en zijn wagen tijdens de neutralisatie laten repareren bij zijn team.

Toen ook de tweede neutralisatie aan zijn einde kwam en de groene vlag weer werd gezwaaid werd er meteen weer "side-by-side" geracet, het waren vooral de achterliggers die dit deden maar ook kandidaten voor de overwinning James Hinchcliffe en Tony Kanaan reden op sommige momenten enorm close naast elkaar. Ook ditmaal zou het close racen niet lang duren door een crash waarbij Jack Hawksworth en Mikhail Aleshin de muur in vlogen bij bocht vier. Aleshin verloor de controle over zijn bolide en Hawksworth kon de Rus niet ontwijken en crashte zodoende hard de muur in, Max Chilton kon door het gras de twee maar net ontwijken.

Tijdens deze neutralisatie zouden twee man de pitstraat opzoeken, Tony Kanaan en achterblijver Juan Pablo Montoya. Na de herstart waarbij de achterblijvers niet meer tussen de leiders reden ging het er hard aan toe met veel "three-wide" situaties, soms reden er coureurs zelfs met zijn vieren naast elkaar en zo nu en dan raakte ze elkaar lichtelijk. Op dit moment waren het James Hinchcliffe, Tony Kanaan, Graham Rahal en Simon Pagenaud welke om de zege vochten.

Echter zou Simon Pagenaud langzaam terugvallen met nog minder dan drie ronden te gaan en was het vooral Tony Kanaan die James Hinchcliffe leek te gaan verslaan door een aantal ronden "side-by-side" met de Canadees te hebben gereden. Nadat Hinchcliffe er definitief in sloeg om Kanaan toch achter zich te houden kwam in de laatste ronde vlak voor de derde bocht ineens Graham Rahal James Hinchcliffe van de leiding ontdoen en door middel van een fotofinish sloeg de jonge Amerikaan er in James Hinchcliffe te verslaan met een verschil van 0,0080 seconden.

De eerstvolgende IndyCar wedstrijd staat volgende week alweer op de planning, dan word er na zes jaar afwezigheid weer geracet op het permanente circuit van Watkins Glen.

Volledige uitslag van de race op Texas Motor Speedway