Justin Wilson – Het natuurtalent dat maar geen kans kreeg bij de topteams

Met het verlies van Justin Wilson verliest IndyCar zonder twijfel één van de meest getalenteerde coureurs in het IndyCar veld. De Engelsman reed dit jaar al voor het twaalfde aaneengesloten seizoen in de Amerikaanse openwheelracerij en was oprecht een veteraan te noemen. Keer op keer bewees Wilson zijn talent door dingen te doen die niet mogelijk leken te zijn met het materiaal dat hij kreeg, maar dat stoeltje bij een topteam ging elke keer aan zijn neus voorbij.

Na zijn enige seizoen in de Formule 1 in 2003 zag Wilson in dat zijn Europese carrière voorbij was. Hierop maakte hij de verstandige keuze om de oceaan over te steken voor een stoeltje in de Champ Car World Series. Deze vond hij bij Conquest Racing, op dat moment één van de kleinere teams in het veld. Geld was beperkt bij dit team, wat bleek uit het feit dat het als enige team nog een verouderde Reynard bolide gebruikte als tweede wagen. Wilson zelf kreeg wel een modernere Lola bolide, maar het feit dat het team twee verschillende wagens inzette zorgde er voor dat de coureurs moeilijk data konden vergelijken.

Ondanks de beperkte mogelijkheden van het Conquest Racing team kon Wilson toch goede resultaten neerzetten met direct twee zesde plaatsen in zijn eerste twee races en een vierde plaats in Mexico City als beste resultaat. Dit opende de deur voor een stoeltje bij RuSport, dat een jaar eerder zijn Champ Car debuut had gemaakt. Wilson begon het seizoen met drie vierde plaatsen en parkeerde zijn wagen zelfs op pole position tijdens de vierde race in Portland! De 1,93m lange coureur leek tijdens de race op weg naar zijn eerste overwinning, maar een mechanisch probleem gooide roet in het eten.

Twee races later was het in Torono wel raak: Wilsons allereerste overwinning! Gedurende het seizoen groeide er een stevige vriendschap met zijn jonge teamgenoot AJ Allmendinger, terwijl Wilson een vaste waarde werd in de kop van het veld. Tijdens de seizoensfinale in Mexico City onderstreepte Wilson zijn derde plaats in het kampioenschap door ook deze race op zijn naam te schrijven.

Twee seizoenen bij RuSport volgden waarin Wilson in het kampioenschap alleen de meerdere moest erkennen in de oppermachtige Sebastien Bourdais. Beide seizoenen pakte Wilson één overwinning: in 2006 won hij de race in Edmonton, waarna hij in 2007 historie schreef door de eerste en enige Nederlandse Champ Car race op het TT Circuit Assen te winnen. Naast deze twee overwinningen finishte Wilson in deze twee seizoenen ook acht maal als tweede, meestal vlak achter Bourdais. Het hoogtepunt van deze periode volgde voor Wilson echter eind 2006 toen hij met zijn grote liefde Julia trouwde.

Op het moment dat Bourdais afscheid nam van de Amerikaanse racerij voor een stoeltje in de Formule 1 was de keuze voor Bourdais’ oude team Newman/Haas Racing snel gemaakt: Wilson was zijn ideale vervanger. Dit was precies waar de uit Sheffield afkomstige coureur van droomde, een stoeltje bij hét toonaangevende Champ Car team.

Deze droom spatte echter volledig uiteen toen Champ Car ‘herenigd’ werd met de Indy Racing League en alle teams met de verouderde Dallara chassis moesten rijden. Dit betekende voor Newman/Haas een grote achterstand op de concurrentie en het ooit zo machtige team was dit jaar niet meer dan een team in de middenmoot. Dit betekende niet dat Wilson zijn talent niet kon tonen: in Edmonton stuurde hij zijn rode door McDonalds gesponsorde wagen naar de derde plaats, terwijl hij in Detroit zijn vijfde overwinning uit zijn carrière pakte.

De mindere prestaties van het team en het overlijden van filmster en mede-teambaas Paul Newman brachten het Newman/Haas team echter in financiële problemen, waardoor het team Wilson moest laten gaan. Noodgedwongen moest Wilson zijn carrière voortzetten bij Dale Coyne Racing, het kleinste team op de paddock dat in bijna 25 jaar geen enkele race had gewonnen.

Maar bij dit team bleek Wilson in combinatie met engineer Bill Pappas een gouden duo te vormen, wat direct in de eerste race van het seizoen resulteerde in een derde plaats. Het zou een seizoen met veel ups en downs worden. Tijdens sommige races, vooral de ovalraces, sloeg het team de plank volledig mis. Maar als het wel goed ging, kon het ook echt bijzonder goed gaan. Het hoogtepunt en één van de meest hartverwarmende IndyCar verhalen van de afgelopen tien jaar volgde op Watkins Glen, toen Wilson het kleine team dat nooit wat had gewonnen naar de allereerste overwinning leidde.

Op persoonlijk vlak ontwikkelde Wilson zich niet alleen als een liefhebbende echtgenoot, maar ook werd hij vader. In 2008 beviel vrouw Julia van hun eerste dochter Jane, waarna in 2010 Jessica volgde. Ook kon hij zijn broer Stefan met zijn autosportcarrière helpen. Stefan had zijn oudere broer naar Amerika gevolgd en reed van 2009 tot 2012 in de Indy Lights met als grote droom om naast zijn grote broer in de IndyCar Series te racen.

Wat Wilson met Dale Coyne Racing kon doen werd op de paddock niet over het hoofd gezien, wat hem in 2010 een aanbod opleverde om voor Dreyer & Reinbold Racing te rijden. Dit team was op dat moment duidelijk een maatje groter en professioneler dan Dale Coyne Racing en zou Wilson meer mogelijkheden moeten bieden. Twee tweede plaatsen in de eerste vier races voor dit team gaven goede hoop, maar vervolgens gingen de prestaties langzaam bergafwaarts. Regelmatig wist Wilson indruk te maken tijdens de kwalificaties, maar vaak ontbrak het hem aan geluk tijdens de races.

Een dieptepunt volgde halverwege zijn tweede seizoen voor Dreyer & Reinbold Racing toen hij te wijd ging door de eerste bocht van de Mid-Ohio Sports Car Course en ongelukkig over een hobbel heen reed. Dit leverde Wilson een gebroken ruggenwervel op, waarmee zijn seizoen direct voorbij was.

Het volgende jaar keerde Wilson terug naar zijn oude nest: Dale Coyne Racing. Na de successen van 2009 had dit team zich sterk verbeterd en werkte duidelijk professioneler dan enkele jaren eerder. De op dat moment 33-jarige coureur bewees ver voor de start van het IndyCar seizoen zijn snelheid niet te zijn verloren door samen met goede vriend AJ Allmendinger, Oswaldo Negri en John Pew de 24 uur van Daytona op zijn naam te schrijven.

Bij Dale Coyne werd Wilson weer herenigd met Bill Pappas, maar het zou geen successeizoen worden zoals in 2009 het geval was. Het grote hoogtepunt kwam verrassend in Texas op de 1,5 mijl lange Texas Motor Speedway. Hier bewees Wilson veel te hebben geleerd op de ovals door zijn allereerste ovalzege te pakken. Het feit dat Wilson dit jaar naast zijn zege maar vijf andere top tien finishes zou laten noteren maakte dit wel een teleurstellend seizoen.

Ook in 2013 zou Wilson voor Dale Coyne rijden. Zeges zouden niet meer volgen, maar Wilson kon wel weer zijn ongekende talent tonen door met een Dale Coyne Racing bolide zeer constant te scoren. Slechts zes van de negentien races finishte de Engelsman buiten de top tien, terwijl hij vier maal op het podium plaats mocht nemen. Dit leverde hem de zesde plaats in het kampioenschap op, de hoogste klassering ooit van een Dale Coyne Racing coureur. Dit seizoen ging er opnieuw een droom in vervulling voor Wilson, welke tijdens de Grand Prix of Baltimore de baan mocht delen met zijn jongere broer Stefan, notabene als zijn eigen teamgenoot!

Aan het eind van het seizoen werd engineer Bill Pappas weggekocht terwijl Wilson Dale Coyne trouw bleef, waarna in 2014 een frustrerend jaar volgde. Af en toe kon Wilson schitteren, maar de Honda motor van het team moest het echt afleggen tegenover de snellere Chevroletmotoren, terwijl de beperkte financiële middelen van het team de achterstand op de concurrentie vergrootte. Opnieuw eindigde het seizoen in tranen toen Wilson tijdens de seizoensfinale in Fontana spinde en door Tristan Vautier werd aangereden. Dit resulteerde voor Wilson in een bekkenfractuur, waardoor hij meer dan een maand aan bed was gekluisterd.

Het geluk van Wilson leek tijdens de winter van 2014 op 2015 te veranderen: eindelijk had er weer een topteam interesse in zijn talenten. Andretti Autosport teambaas Michael Andretti was op zoek naar een vervanger van James Hinchcliffe en had zijn oog op Wilson laten vallen. Op een moment leek alles zo goed als rond, maar vervolgens trok de hoofdsponsor zich terug en ging de deal niet door.

Toch wilde Andretti Autosport Wilson graag aan het team toevoegen en eind maart bevestigde het team dat het de veteraan vast had gelegd voor de Grand Prix of Indianapolis en de Indianapolis 500. Maar met de introductie van de aerokits was Andretti Autosport niet meer het topteam dat het ooit was, waardoor Wilson tijdens deze races niet verder kwam dan een 24ste en 21ste positie.

Opnieuw stond Wilson aan de kant. Honda had het op dat moment echter bijzonder lastig in de strijd tegen het machtigere Chevrolet en had er geen problemen mee om te investeren om het gat te verkleinen. Dit bracht Wilson weer terug in beeld bij Andretti Autosport, waar Honda Wilson sponsorde zodat de ervaren coureur de Japanse aerokit verder kon ontwikkelen. Begin augustus bleek dit een gouden keuze te zijn geweest, met Wilson die een tweede plaats pakte op Mid-Ohio, terwijl hij de kopman van het Honda-kamp, Graham Rahal, rugdekking gaf.

Dit zou het laatste succes van zijn carrière zijn voordat Wilson afgelopen weekend opnieuw de pechduivel tegenkwam. Dit keer was zijn geluk echt op en bleef het niet meer beperkt tot een gebroken ruggenwervel of een bekkenfractuur, maar bracht een brokstuk dat tegen zijn helm kwam een einde aan het leven van een ongekende coureur, een groot sportman, een vriend van iedereen in de autosportgemeenschap, een loyale echtgenoot en een liefhebbende vader.