Veel kritiek afgelopen weekend op IndyCar – wat zit er achter? (deel 2)

De afgelopen weekend verreden MAVTV 500 zat vol spanning en spektakel en had met Graham Rahal een verrassende winnaar. Toch genereerde de race achteraf bijzonder veel kritiek, zo zou er ‘pack racing’ zijn ontstaan en zaten er slechts 3.000 tot 5.000 betalende fans op de immense tribunes van de Auto Club Speedway, waar plaats is voor 68.000 fans. Wat ging er afgelopen weekend fout? (vervolg van het gisteren geplaatste eerste deel)

Het grotere probleem: een niet luisterende organisatie
Eén van de belangrijkste redenen waarom veel coureurs zo duidelijk waren over hun ongenoegen met het soort race dat was ontstaan is de eigenwijze IndyCar organisatie onder leiding van Mark Miles. Verschillende coureurs hadden na de vrije trainingen van vrijdag hun zorgen al uitgesproken over het mogelijke pack racen, iets waar IndyCar niets mee heeft gedaan. Dit brengt een veel groter probleem aan het licht: de IndyCar organisatie leeft op zijn eigen planeet en luistert naar niemand.

Het woord ‘niemand’ is in de vorige alinea misschien overdreven: ze luisteren niet naar de coureurs, teams, fans of media. Waar ze wel naar luisteren is de Boston Consulting Group. Dit is een extern adviesbureau dat IndyCar in 2012 raadpleegde voor advies om de sport weer te doen groeien. Eén van de adviezen was om de Grand Prix of Indianapolis in het leven te roepen, een race die tot op heden twee maal is verreden en een groot succes is geworden.

Van de adviezen die daadwerkelijk gerealiseerd zijn is dit ook wel het enige succesje van de Boston Consulting Group. Volgens dit adviesbureau was niet NASCAR, Sports Cars of Formule 1 de grote concurrent van de IndyCar Series, maar de National Football League (NFL)! Het NFL seizoen begint begin september en eindigt eind januari met de Super Bowl, dus moest het IndyCar seizoen eind augustus al worden afgesloten. Daarnaast luidde het advies om in negentien weekenden vijftien races te laten plaatsvinden, zodat het seizoen voor de fans kort en krachtig was.

Dit advies kwam van een organisatie met geen enkele kennis van autosport en de manier waarop teams te werk gaan. Dit terwijl het advies werd voorgelegd aan IndyCar directeur Mark Miles, opnieuw iemand totaal zonder kennis van autosport. De achtergrond van de huidige IndyCar directeur: vijftien jaar werkte hij voor de ATP World Tour (tennis) en stond in 2012 aan het roer van… daar hem je ‘m weer… de Super Bowl! Daarnaast was Miles voorzitter van verschillende ondernemersorganisaties in Indiana.

Het gevolg is dat de IndyCar kalender, welke normaal gesproken van maart tot oktober duurde, moest worden ingekort tot eind augustus. Races moesten hiervoor worden verzet. Maar races die normaal gesproken in het najaar worden georganiseerd worden in het najaar georganiseerd omdat het in de zomer te warm is. Zo werd de race in Houston vorig jaar naar juni verplaatst, wanneer het in Texas standaard ver boven de 30C graden is. Door de te hoge temperaturen viel de publieke interesse tegen en viel de race dit jaar zelfs helemaal van de kalender.

De gevolgen van de verkorte kalender waren afgelopen weekend ook goed zichtbaar. Om een sterk evenement op te bouwen heeft deze een goede en vaste datum op de kalender nodig. In 2012 kwam de race in Fontana terug op de kalender met 16 september als datum, een jaar later werd dit 20 oktober. Opzich geen dramatisch verandering, want in oktober is het iets koeler in Californië dan in september. Maar vervolgens kwam IndyCar met z’n angst voor de NFL en werd de race naar eind augustus verplaatst. Gelukkig werd de race in de avond gereden, waardoor het iets minder heet was, maar het was zeker geen vooruitgang.

Vervolgens zat IndyCar dit jaar in een nog moeilijker pakket qua kalender en verplaatste de race zelfs naar eind juni! Om de lokale promotor na een vierde verschillende datum het nog onmogelijker te maken werd de race ook nog voor een zaterdag ingepland – wanneer veel Amerikanen werken – en dan ook nog eens in de middag verreden. Voor zaterdag werden er temperaturen tot 37C graden voorspeld, is het dan verrassend dat er slechts 3.000 tot 5.000 fans op de tribunes zaten? De lokale promotor was kansloos.

Het wanbeleid van IndyCar op gebied van de kalender heeft ook zijn effect op de teams en coureurs. Als je de trainingen voor de Indy 500 meetelt zat er tussen de op 12 april verreden race op het NOLA Motorsports Park en de op 14 juni verreden race in Toronto geen enkel vrij weekend, dat is tien weekenden op rij werken voor de teams, coureurs en media! Zelfs voor NASCAR is dit extreem lang, al zijn ze daar wel wat gewend, maar daar werken de teams met een aparte crew voor op het circuit, naast de monteurs die in de werkplaats werken. In IndyCar verschijnen de monteurs die zondag de pitstops uitvoeren vaak maandagochtend weer in de werkplaats van de teams om de wagens voor de volgende race op te bouwen.

Een schril contrast tot de overwerkte monteurs tijdens het seizoen zijn de monteurs tussen de laatste race en de eerste race van het nieuwe seizoen. Afgelopen winterperiode duurde (mede dankzij het annuleren van de Braziliaanse race) zeven volle maanden! Dit zijn zeven maanden waarin teams niet voor de camera’s racen, maar alleen testen en – indien het budget het toelaat – ontwikkelen voor het nieuwe seizoen. Zonder races zijn er geen inkomsten en teams hebben vaak ook niet voldoende werk (of budget) om zeven maanden aan de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen te werken. Het gevolg is dat monteurs bij de kleinere teams (en inmiddels steeds vaker bij grotere teams) ontslagen moeten worden en de winter zonder loon thuiszitten om dan vlak voor het seizoen weer aan te worden genomen.

De teams, coureurs en sponsors zijn het niet eens met het beleid van Miles, maar lopen net als met het pack racen in Fontana tegen een gesloten deur als ze hier over beginnen. Het gevolg is dat teams en coureurs meer en meer hun ongenoegen met de organisatie gaan uiten voor de camera’s, terwijl de interesse van media en sponsors afneemt en monteurs tijdens het seizoen overwerkt raken en met de kerstdagen werkloos thuiszitten.

Na afloop van de race in Fontana opende journalist Robin Miller, bekend om het feit dat hij geen blad voor de mond neemt, direct de aanval op Miles: “Als de teambazen in IndyCar zo stoer zijn als dat ze zich voordoen, stap dan naar Mark Miles en zeg ‘Het maakt me niet uit wat de Boston Consulting Group zegt of wat jij denkt, we hadden 169.000 fans die de race in Toronto zagen. Zeg dus niet dat Football onze competitie is, want er was die dag een wedstrijd van de Canadian Football League.’ Wat de teambazen moeten doen is dat ze tegen Mark moeten zeggen: ‘Mark, als je onze leider wilt blijven rijden we tot september of oktober. Als je dat niet wilt, doen we dat toch, want wij hebben 23 wagens als we met deze raceklasse stoppen.’ De teambazen hebben de macht en als ze serieus achter hun kritiek staan, moeten ze een standpunt innemen.”

De kans dat de teambazen alle macht opeisen lijkt klein te zien, maar volledig onrealistisch is het ook zeker niet. Tenslotte is dat precies wat er in 1978 gebeurde toen vrijwel alle teambazen het niet eens waren met de USAC organisatie en CART (Championship Auto Racing Teams) oprichtten. Voor de stabiliteit van IndyCar zou het echter geen goede ontwikkeling zijn, want hoe stabiel organisaties als de FIA (Formule 1) en NASCAR zijn, des te groter is het strijdtoneel dat de organisatie van IndyCar de laatste veertig jaar is geweest.